Άρθρο της Αλίκης Δανάλη – Σύμβουλος Επικοινωνίας & Δημοσίων Σχέσεων

ΘΕΑΤΡΟ – COVID 19 – THE DAY AFTER

Άρθρο της Αλίκης Δανάλη – Σύμβουλος Επικοινωνίας & Δημοσίων Σχέσεων

Στην πολύ ευγενική πρόσκληση του κ. Γιώργου Τσούκαλη, να γράψω ένα άρθρο στο πολλά υποσχόμενο διαδικτυακό περιοδικό για τον πολιτισμό Art & Art Magazine artandartmagazine.gr του Εκδότη κ. Νικόλαου Αμοργιανού, το οποίο ο κ. Τσούκαλης διευθύνει, παραθέτω τις σκέψεις μου (ως Σύμβουλος επικοινωνίας και Δημοσίων σχέσεων στον χώρο της τέχνης και ιδιαίτερα στον χώρο του θεάτρου) σχετικά με το τι μέλλει γενέσθαι στον χώρο του θεάτρου, την επόμενη μέρα, μετά covid 19,… και τον ευχαριστώ ιδιαιτέρως για την τιμή που μου έκανε….

ΘΕΑΤΡΟ – COVID 19 – THE DAY AFTER

Η ηθοποιία έχει να κάνει με πολύ λεπτά συναισθήματα. Δεν βάζεις μια μάσκα. Κάθε φορά που ένας ηθοποιός παίζει, δεν κρύβεται. Εκθέτει τον εαυτό του.

Ζαν Μορώ, 1928-2017, Γαλλίδα ηθοποιός

Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω με το παραπάνω απόφθεγμα της Ζαν Μορώ… Σκεφτείτε τους ηθοποιούς των θεατρικών παραστάσεων, να παίζουν με μάσκες… Η να πρέπει να κρατήσουν απόσταση ασφαλείας μεταξύ τους…κατά την διάρκεια των προβών  αλλά και κατά την διάρκεια της παράστασης….Σκεφτείτε όμως και τους θεατρόφιλους θεατές που θα πρέπει να βρίσκονται σε απόσταση ασφαλείας, να χειροκροτούν με γάντια, να μην μπορούν να πάνε στα καμαρίνια να αποθεώσουν τους αγαπημένους τους πρωταγωνιστές με μια εγκάρδια χειραψία ή αγκαλιά ενίοτε …..και φυσικά όλα αυτά σε ένα θέατρο με τις μισές και πλέον θέσεις ….άδειες….βάση των νέων μέτρων προφύλαξης….

Δεν το χωράει ο νούς μου….Μια χειμερινή θεατρική σεζόν που για κάποιο περίεργο λόγο δεν πήγε καλά από την έναρξή της, εκτός ορισμένων ελαχίστων εξαιρέσεων, μία χειμερινή θεατρική σεζόν όπου πολλοί θεατράνθρωποι (παραγωγοί και ηθοποιοί) στέναξαν για να μπορέσουν να κρατήσουν ανοικτά τα θέατρά τους και να σταθούν επάξια στους ρόλους τους στο σανίδι, αλλά και σκηνοθέτες και χορογράφοι και μουσικοί και φωτιστές και τεχνικοί σκηνής και όσοι εμπλέκονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο στήσιμο και την προβολή μιας παράστασης,  μια χειμερινή θεατρική σεζόν όπου περίμενε την καλοκαιρινή περιοδεία για να έρθει (ίσα βάρκα ίσα νερά που λένε), γιατί για κέρδος δεν το συζητάμε… να καταποντιστεί τόσο ξαφνικά, να πληγεί ανεπανόρθωτα και να ζήσει στο έπακρο την αβεβαιότητα της επόμενης μέρας.

Covid 19 ονόμασαν τον όλεθρο… και οι αυλαίες στα θέατρα, σαν ντόμινο άρχισαν να πέφτουν η μία μετά την άλλη ….

Και έτσι ξαφνικά ξεκίνησε το κατρακύλισμα….Κάτι όχι τόσο πρωτόγνωρο αν ανατρέξουμε σε εκατοντάδες χρόνια πριν …και άλλες τόσες εκατοντάδες χρόνια πιο πριν, αλλά σίγουρα πρωτάκουστο εν έτη 2020….. Εν έτη 2020 όπου η έρευνα και η τεχνολογία βρίσκονται σε τεράστια άνθιση και που θεωρείς αυτονόητο ότι υπάρχουν ασφαλιστικές δικλείδες για οτιδήποτε μπορεί να συμβεί (εκτός πάντα φυσικών καταστροφών που πότε δεν μπορείς να ελέγξεις και  να είσαι προετοιμασμένος για να τις αντιμετωπίσεις).

Έτσι όμως ξαφνικά καταλήξαμε και στην αβεβαιότητα … Σε μια αβεβαιότητα που πραγματικά είναι ότι το  χειρότερο στον χώρο του θεάτρου τουλάχιστον. Από το να μην μπορείς να προγραμματίσεις τις επόμενες κινήσεις σου…. Να μην ξέρεις ποια παράσταση μπορείς οικονομικά να ανεβάσεις, από και έως πότε, μέχρι που μπορεί να φθάσει  το budget , να μην μπορείς να κλείσεις τους ηθοποιούς σου, να μην μπορείς να κάνεις πρόβες, να μην μπορείς να εξασφαλίσεις τον θεατρικό σου χώρο, να μην γνωρίζεις πόσες θέσεις θα μπορείς να διαθέσεις και κάτω από ποιες συνθήκες …γιατί όλα αυτά είναι στον αέρα….αφού τίποτα συγκεκριμένο δεν έχει ακόμη ειπωθεί, τουλάχιστον μέχρι σήμερα που συντάσσεται αυτό το άρθρο.

Αφουγκραζόμενη συζητήσεις θεατρικών παραγωγών, ηθοποιών και λοιπών συντελεστών που απαιτούνται για την δημιουργία μιας παράστασης, πραγματικά διαφαίνεται ότι το μέλλον είναι παντελώς αβέβαιο….έχοντας σχεδόν χάσει την μαγεία της προσμονής……

Όπως έλεγε και ο τεράστιος θεατράνθρωπος Κάρολος Κούν:

Η αφετηρία και η βάση του θεάτρου, όπως και κάθε μορφής τέχνης, είναι η ποίηση και η μαγεία. Αν λείψουν αυτά, δεν υπάρχει θέατρο Κάρολος Κουν, 1908-1987, Ο Ιδρυτής του Θεάτρου Τέχνης.

Αντιμετωπίζοντας λοιπόν το περίεργο σήμερα, πολλοί θεατρικοί παραγωγοί και ηθοποιοί, έδωσαν την συγκατάθεσή τους να παρουσιαστούν κάποιες θεατρικές παραστάσεις μέσω διαδικτύου…Για να συνεχίσει ίσως ο κόσμος να αισθάνεται, να νοιώθει, να προσμένει, να απολαμβάνει, όντας έγκλειστος μέσα στο σπίτι του…. Αναρωτιέμαι όμως….όταν αυτή η δυνατότητα παρέχεται εντελώς δωρεάν, πώς θα πληρωθούν όλοι αυτοί οι ηθοποιοί που έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό για να βγεί μια παράσταση, οι σκηνοθέτες, οι χορογράφοι, οι φωτιστές, οι μουσικοί, σκηνογράφοι, ενδυματολόγοι και όλοι όσοι μόχθησαν για να στηθεί και να προβληθεί μια παράσταση, πώς θα πληρωθούν όλοι όσοι εργάστηκαν back stage και τέλος πώς οι θεατρικοί παραγωγοί θα έχουν έστω κάποια υποτυπώδη κέρδη για να τα επενδύσουν σε μια νέα θεατρική παραγωγή?

Όμως, επίσης αναρωτιέμαι,  πώς είναι δυνατόν να αισθανθείς την ανάσα του ηθοποιού πάνω στο σανίδι και πώς ο κάθε ηθοποιός θα εισπράξει το χειροκρότημα του θεατή που είναι για αυτόν ολόκληρη η ζωή του, μέσα από ένα κουτί, όσο τεχνολογικά προηγμένο και αν είναι….

Και μετά την παράσταση πώς θα βρεθείς δίπλα στο είδωλό σου για να του μεταφέρεις τα συναισθήματά σου…ή πώς αλήθεια μπορείς να κάνεις μια θεατρική πρεμιέρα μέσα από την τηλεόραση αν όπως λέει και ο Ζαν Λυκ Γκοντάρ δεν θα μπορούσε ούτε μια καλή ταινία  να δεί για πρώτη φορά μέσα από την τηλεόραση…..

Ποτέ δεν θα έβλεπα μια καλή ταινία για πρώτη φορά στην τηλεόραση.

Ζαν-Λυκ Γκοντάρ, 1930-, Γάλλος σκηνοθέτης

Αβεβαιότητα και φόβος μαζί…Ένα ακτύπητο δίδυμο που αποδυναμώνει κάθε δημιουργική σκέψη….

Ας ελπίσουμε ότι η ολέθρια αυτή πανδημία θα χαθεί κάπου στο διάστημα, θα εξαϋλωθεί από τις καυτές ακτίνες του καλοκαιριάτικου ήλιου και τη νέα σεζόν θα μπορούμε να μοιραστούμε και πάλι τα συναισθήματά μας για μια θεατρική παράσταση, καθήμενοι δίπλα δίπλα με τον σύντροφό μας, με τους φίλους μας, με τα παιδιά μας, στα υπέροχα ελληνικά θέατρα εντός και εκτός των τειχών της Αθήνας, εκφράζοντας την ικανοποίηση μας με ένα θερμό χειροκρότημα, σε αυτούς τους ανθρώπους – τους ηθοποιούς – που υπάρχουν στην ζωή μας, για να μας μεταφέρουν νοερά μέσω της τέχνης, στον χωροχρόνο όπου ο καθένας μας θέλει να ζήσει….