Ιστορικά στοιχεία για το θάνατο Του Ιησού Χριστού με την συγκλονιστική περιγραφή του διακεκριμένου Έλληνα Ιατροδικαστή Νίκου Καρακούκη.
Το μαστίγωμα
«Πρώτα απ’ όλα αφαιρούσαν τα ρούχα από τον καταδικασμένο εγκληματία, και τον έδεναν πάνω σε ένα στύλο μέσα στο δικαστήριο. Στη συνέχεια ένας ραβδούχος ή μαστιγωτής εκτελούσε το βάρβαρο μαστίγωμα. Αν και οι Εβραίοι περιόριζαν εξαιτίας του Νόμου τον αριθμό των κτυπημάτων σε σαράντα, οι Ρωμαίοι δεν έθεταν τέτοιο περιορισμό, και το θύμα βρισκόταν στο έλεος του μαστιγωτή.
[Το μακρύ λουρί από κόκκαλα και μέταλλο μπορούσε με ευκολία να ξεσκίσει τη σάρκα του θύματος». John Mattingly, από το “Crucifixion: Its Origin and Application to Christ”
«Ο Επίσκοπος Καισαρείας, Ευσέβιος, ιστορικός του τρίτου αιώνα, είπε (Επιστολή προς την Εκκλησία της Σμύρνης) για το ρωμαϊκό μαστίγωμα, που εφαρμοζόταν σ’αυτούς που επρόκειτο να εκτελεστούν: οι φλέβες των θυμάτων αποκαλύπτονταν, και … οι μυς, οι τένοντες, και τα σπλάχνα ήταν εκτεθειμένα» John Mattingly, από το “Crucifixion: Its Origin and Application to Christ”.
Να πως περιγράφει ο διακεκριμένος Έλληνας Ιατροδικαστής Νίκος Καρακούκης, την πορεία του Χριστού προς την Σταύρωση και τον θάνατο.
Η σταύρωση
Αφού υπέφερε την παραπάνω φρικτή σωματική ταλαιπωρία και ενώ πρωτύτερα ήταν άγρυπνος και νηστικός, ο Χριστός έπρεπε να υποστεί τη διαδρομή προς την τοποθεσία της σταύρωσης, το Γολγοθά, κουβαλώντας μάλιστα στην πλάτη Του το σταυρό. Επειδή δεν άντεξε, αγγάρευσαν τον Σίμωνα τον Κυρηναίο να κουβαλήσει το σταυρό (Ματθ. κζ’ 32) και τον Ιησού θα λέγαμε ότι, λόγω της εξάντλησης, «τον έφεραν σηκωτό» μέχρι το Γολγοθά (Μαρκ. ιε’ 22). Ακολουθεί μία εκτίμηση της έντασης του μαρτυρίου της σταύρωσης:
«Πραγματικά ο σταυρικός θάνατος φαίνεται ότι περιέχει όλο τον τρόμο και τη φρίκη του πόνου και του θανάτου – σκοτοδίνη, κράμπες, δίψα, πείνα, αϋπνία, τραυματικό πυρετό, τέτανο, δημόσια ντροπή, βασανιστήρια, τρόμο προσμονής, απεριποίητες πληγές – που φτάνουν σε σημείο να γίνουν ανυπόφορες, αλλά όχι αρκετά έντονες ώστε να οδηγήσουν το θύμα σε αναισθησία. Η αφύσικη θέση έκανε κάθε κίνηση του σώματος επίπονη. Οι ξεσκισμένες φλέβες και οι συνθλιμμένοι τένοντες δημιουργούσαν ακατάπαυστο πόνο. Οι πληγές, φλογισμένες, ήταν εκτεθειμένες, προοδευτικά πάθαιναν γάγγραινα. Οι αρτηρίες – ιδιαίτερα του κεφαλιού και του στομαχιού – πρήζονταν από το αίμα που είχε συγκεντρωθεί, και ενώ όλοι οι πόνοι προοδευτικά εντείνονταν, σε όλα αυτά προστίθετο ο ανυπόφορος πόνος από την ολοένα αυξανόμενη δίψα. Και όλες αυτές οι σωματικές επιπλοκές προκαλούσαν μια εσωτερική ένταση και αγωνία, που έκαναν το ενδεχόμενο του θανάτου αυτού καθ’ αυτού – του θανάτου, του άγνωστου εχθρού, το πλησίασμα του οποίου κάνει πολλούς να τρέμουν από το φόβο τους – να φαίνεται μια απολαυστική και θεσπέσια απαλλαγή.» Frederick Farrar, από το “The Life of Christ”.
Ο Ιησούς ήταν αδιαμφισβήτητα νεκρός
Το τρύπημα της λόγχης δεν προκάλεσε τον θάνατο του Ιησού αλλά τον επιβεβαίωσε. Από την ιατρική γνωρίζουμε ότι το αίμα ενός νεκρού δεν πήζει και έτσι, εφόσον δεν κυκλοφορεί αλλά μένει στάσιμο, τα ερυθρά αιμοσφαίρια κατακάθονται και μένει επάνω το πλάσμα του αίματος που είναι διάφανο σαν νερό. Ο χαρακτηριστικός αυτός διαχωρισμός των συστατικών του αίματος λόγω του θανάτου φάνηκε καθαρά όταν ο στρατιώτης τρύπησε το πλευρό του Ιησού και «εξήλθεν αίμα και ύδωρ». «Η σημασία αυτού είναι προφανής: Φανερώνει ότι η αφήγηση του κατά Ιωάννην κεφ. 19, δεν μπορούσε ποτέ να είχε κατασκευαστεί, και ότι τα γεγονότα που καταγράφηκαν προέρχονταν από αυτόπτη μάρτυρα, και ότι ο αυτόπτης μάρτυρας είχε εντυπωσιαστεί τόσο πολύ που θεώρησε ότι ήταν θαύμα (το γεγονός ότι έτρεξε αίμα και νερό).» Samuel Houghton1 M.D., όπως παρατίθεται από τον Frederick Charles Cook στο “Commentary on the Holy Bible”.
«Μαθαίνουμε από την έγκυρη μαρτυρία του αυτόπτη μάρτυρα ότι «αίμα και νερό» βγήκαν από την τρυπημένη πλευρά του Ιησού (Ιωάννην 19:34, 35). Είναι φανερό ότι ο αυτόπτης μάρτυρας προσέδωσε μεγάλη σημασία στο γεγονός. Εάν ο Ιησούς ήταν ζωντανός τη στιγμή που το δόρυ διαπέρασε τα πλευρά Του, μεγάλες ποσότητες αίματος θα ξεπηδούσαν από την πληγή. Αντί γι’ αυτό, ο αυτόπτης μάρτυρας παρατήρησε να ξεπηδάει από την πληγή ένας σκούρος κόκκινος θρόμβος. Αυτό είναι απόδειξη μαζικής θρόμβωσης αίματος στις κεντρικές αρτηρίες, και αποτελεί σημαντική ιατρική απόδειξη θανάτου. Το γεγονός είναι ακόμη πιο εντυπωσιακό επειδή ο ευαγγελιστής δεν ήταν σε θέση να συνειδητοποιήσει την αξία που θα είχε αυτή η μαρτυρία για ένα γιατρό. Το «αίμα και νερό» από την πληγή αποτελεί απόδειξη ότι ο Ιησούς ήταν ήδη νεκρός.» Michael Green, από το “Man Alive”
«Είναι σαφές, ότι η βαρύτητα των ιστορικών και ιατρικών αποδείξεων αποδεικνύει ότι ο Ιησούς ήταν νεκρός πριν ακόμη λογχίσουν την πλευρά Του, και θεμελιώνει την παραδοσιακή άποψη ότι η λόγχη, που τρύπησε τα πλευρά Του, πιθανώς διαπέρασε όχι μόνο το δεξιό πνεύμονά Του αλλά και το περικάρδιο και την καρδιά και με αυτόν τον τρόπο βεβαίωσε το θάνατό Του. Συνεπώς, οι ερμηνείες που βασίζονται στην υπόθεση ότι ο Ιησούς δεν πέθανε πάνω στο σταυρό, φαίνεται να έρχονται σε αντίθεση με τη σύγχρονη ιατρική γνώση.» William D. Edwards. M.D., από το άρθρο “On the Physical Death of Jesus Christ” στο ιατρικό περιοδικό “Journal of the American Medical Association” τεύχος Μαρτίου 1986.
