“Παραμένουμε σπίτι χωρίς ανοχή στη βία” Γράφει η Γεωργία Κ. Παράσχου Διευθύντρια Πολιτισμού και Νεολαίας Όμιλος UNESCO Πειραιώς και Νήσων.
Με την καραντίνα που επιβλήθηκε σε δισεκατομμύρια πολίτες στον πλανήτη μας, κλείσαμε την πόρτα στον κορονοϊό Covid-19. Σε πολλά σπιτικά, όμως, ένας άλλος «ιός» -αυτός της ενδοοικογενειακής βίας- όχι απλά παρέμεινε μέσα, αλλά όπως το αυγό του φιδιού επωάστηκε, ξεπετάχτηκε κι έγινε ακόμη πιο επικίνδυνος. Το «μένουμε σπίτι» μπορεί να είναι αυτή τη στιγμή το πιο ισχυρό «αντίδοτο» στον κορονοϊό Covid-19, όμως, το «δεν μένουμε σιωπηλές» είναι αυτό που μπορεί να καταπολεμήσει τον «ιό» της ενδοοικογενειακής βίας. Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου, η πρώτη Ελληνίδα που ανήλθε στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα, έθιξε το θέμα με αυτές τις λίγες λέξεις: «Μένουμε σπίτι, δεν μένουμε σιωπηλές». Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, που βασιλεύει η δημοκρατία, θα πρέπει να υπάρχει έντονο το συναίσθημα της Ισότητας σε όλες τις μορφές της, καθώς να παροτρύνουμε γυναίκες και μικρά παιδιά να καταγγέλλουν κάθε μορφή κακοποίησης που έχουν δεχτεί. Θα πρέπει άμεσα να υπάρξει ενθαρρυντικός κυβερνητικός ιστος. Πολλοί, λανθασμένα, διαβάζουν τις στατιστικές που λένε ότι πάνω – κάτω οι καταγγελίες για ενδοοικογενειακή βία είναι οι ίδιες και πριν την καραντίνα. Υπάρχει, όμως, μία δεύτερη ανάγνωση που πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις: υπάρχουν γυναίκες που θέλουν, αλλά δεν τολμούν πλέον, να μιλήσουν γιατί φοβούνται ακόμα περισσότερο, γιατί τα ξεσπάσματα των “νταήδων” συζύγων είναι πιο συχνά και πιο άγρια. Δεν μπορούν να βρουν αυτά τα λίγα λεπτά εκτός σπιτιού, σε ένα παγκάκι, που θα πάρουν τηλέφωνο μία από τις γραμμές βοήθειας. Δεν μπορούν να βρουν το θάρρος να καλέσουν την Άμεση Δράση, καθώς την πόρτα θα την ανοίξει ο άνδρας και ουαί κι αλίμονο αν δεν βεβαιώσει η σύζυγος ότι «όλα είναι καλά, ένα καυγαδάκι είχαμε». Το παράδειγμα της Ιταλίας είναι το πλέον χαρακτηριστικό: Τις πρώτες περίπου 20 ημέρες της καραντίνας, οι καταγγελίες μειώθηκαν σχεδόν στο μισό. Κακά τα ψέματα, οι κλειστές πόρτες μπορεί να αφήνουν τον κορονοϊό Covid-19 εκτός σπιτιού, ωστόσο, στους τέσσερις τοίχους παραμένουν τα θύματα μαζί με τους δυνάστες – κακοποιητές τους. Σύζυγοι, σύντροφοι, ακόμη και συγγενείς σε ορισμένες περιπτώσεις, βρίσκουν διέξοδο στα προβλήματα που μοιραία γιγάντωσε αυτή η πρωτοφανής κρίση που βιώνουμε στα «υποχείρια» τους, στα θύματα τους. Νεύρα, φωνές, χειροδικία… Αυτό είναι το μοτίβο. Αυτή είναι και η πρόκληση. Μπορεί ένα τηλεφώνημα σε κάποια γραμμή βοήθειας να προσφέρει μία προσωρινή ανακούφιση, όμως πρέπει να γίνουν πολύ περισσότερα. Η Πολιτεία οφείλει να μεριμνήσει για αυτή την κατάσταση, να βοηθήσει στην καταπολέμηση και αυτού, του Κοινωνικού «ιού»! “Δεν αρκεί απλά στην άλλη άκρη της γραμμής να υπάρχει ένας κοινωνικός λειτουργός ή ένας ψυχολόγος που απλά ακούει. Χρειάζονται δράσεις, χρειάζονται δομές, χρειάζεται να υψωθούν τείχη για τις γυναίκες και τα παιδιά τους, που θα βρουν το θάρρος να μιλήσουν! Ο φόβος για την επόμενη μέρα, δυστυχώς, είναι χειρότερος κι από την βία (λεκτική, σωματική, σεξουαλική, ψυχολογική)”.
Γεωργία Παράσχου
Τον κορονοϊό Covid-19 η ανθρωπότητα θα τον νικήσει. Δεν πρέπει όμως να νικηθεί από τον «ιό» της ενδοοικογενειακής βίας. Δεν έχει νόημα να αναφερθούμε σε νούμερα. Οι στατιστικές δείχνουν αύξηση των κρουσμάτων μεταξύ 30-35% παγκοσμίως. Ακόμη και σε κράτη που δεν πάει το μυαλό μας, όπως η Γαλλία. Εδώ, όμως, μιλάμε για ανθρώπους όχι για αριθμούς. Ο Πρόεδρος του Ομίλου UNESCO Πειραιώς και Νήσων Ιωάννης Μαρωνίτης, προσθέτει χαρακτηριστικά: “Οι αξίες και τα ιδεώδη του Πολιτισμού θα πρέπει, πρωτίστως, να προάγουν το σεβασμό και την ισότητα μεταξύ των δύο φύλων. Η ενδοοικογενειακή βία θα πρέπει να την αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά, ανεξάρτητα από την δύσκολη χρονική στιγμή την οποια βιώνουμε λόγω της διασποράς του #COVID_19”.
