Ελεάννα Φινοκαλιώτη: Η ζωή είναι μπροστά μας, δίπλα μας, δεν έχει άλλη.
Της Κατερίνας Πλουμιδάκη
Η Ελεάννα απλώνει τα χέρια της πιο μακριά από εκεί που φτάνει, αφού πάντα οραματίζεται την ουτοπία. Η πιο εύστοχη ταυτότητα που θα μπορούσε να δώσει για τον εαυτό της, η απουσία αυτής…Συστηθείτε μας. Δεν ξέρω να πω πολλά. Είναι δύσκολο να μιλάω για μένα. Κάθε μέρα γνωρίζω μια καινούρια Ελεάννα, όλο κάτι κάτι ανακαλύπτω καινούριο μέσα μου. Καμιά φορά σκέφτομαι τον Φερνάντο Πεσσόα πως υπέγραφε με τόσα διαφορετικά πρόσωπα τα ποιήματά του και δεν είχε μια ορισμένη «ταυτότητα» και αυτό είναι η πιο εύστοχη ταυτότητα που θα μπορούσα να δώσω για τον εαυτό μου, η απουσία αυτής. Δεν πιστεύω στη θρησκεία αλλά στο Θεό, Αγαπώ τη φύση, συνδέομαι έντονα με αυτή και τα ζώα, και είμαι πάντα έτοιμη να ξεκινήσω από το μηδέν εάν νιώσω ότι έχει έρθει η ώρα να φύγω. Αυτά δεν αλλάζουν μέσα μου. Ίσως η σχέση με το Θεό, που βάζω πάντα ένα ερωτηματικό.
Το πάθος σας είναι το Μιούζικαλ;
Ναι. Αγαπώ αυτή την τριπλή πολυδιάστατη σύνδεση σώματος, φωνής και λόγου. Όπως και την δουλειά που προαπαιτείται σε όλα αυτά τα εργαλεία και την πειθαρχία.Μου αρέσει η δουλειά και η πειθαρχία καθώς μας εξελίσσει. Όπως και η στιγμή της αναρχίας και της αποδόμησης, όταν έρχεται η ώρα να ανατρέψει τους κανόνες για να δώσει στο οικοδόμημα την τελική του ιδεατή μορφή.
Η τέχνη εν τη γενέσει της είναι πολυδιάστατη;
Μα πώς να είναι μονοδιάστατη όταν γεννάει τόσα ερωτηματικά, μάς τρέφει και μετουσιώνεται συνεχώς σε κάτι νέο;Η τέχνη έχει οντότητα πολυδιάστατη και αναγεννάται μέσα από ένα στρόβιλο κοινωνικών, οικονομικών, πολιτικών, ακόμη και επιδημικών κύκλων. Η τεχνολογία, που ταχέως εξελίσσεται και φέρνει τη δική της επανάσταση, εισβάλει στο χαρακτήρα της τέχνης, που επίσης αναπόφευκτα την αλλάζει,την επηρεάζει, τουλάχιστον όπως την ξέρουμε.Εν τέλει η τέχνη καθρεφτίζει την κοινωνία σε κάθε της φάση και τη βαθιά ψυχολογία της ανθρώπινης υπόστασης και συνείδησης η οποία όταν νοσεί, νοσεί και η ίδια η τέχνη.Όσα πρόσωπα έχουμε εμείς, άλλα τόσα και πολλαπλάσια έχει η τέχνη.
Με τον Σταμάτη Κόκοτα
Πώς επηρέασε ο δικός σας ελληνισμός την αμερικανική πορεία σας;
Έχω έναν ελληνικό έμφυτο αυθορμητισμό, μια ειλικρίνεια, ένα γέλιο βροντερό και ένα ταμπεραμέντο που δεν κρύβεται εύκολα. Αυτά με βοήθησαν να γνωρίσω εύκολα κόσμο και να υπάρξω μέσα σε αυτόν νιώθοντας γρήγορα όμορφα και οικεία.
Πώς ανακαλύψατε το ταλέντο σας; Τι σημαίνει για σας η δημιουργία;
Όταν μου το έκοψαν. Θυμάμαι πώς ένιωσα, όταν μου απαγόρευσαν να πάω σε δραματική σχολή οι δικοί μου και απαίτησαν να μπω στο πανεπιστήμιο. Μπήκα στο Μαθηματικό αλλά είχα πάντα τα βιβλία του θεάτρου παρέα μαζί μου και κοίταζα το ρολόι να φύγω να πάω στο μάθημα της δραματικής που πήγαινα κρυφά. Εκεί, που ένιωθα παιδί και πως έφτιαχνα έναν κόσμο που ανήκω και νιώθω ότι θέλω να επιστρέφω.Αυτό είναι για μένα η δημιουργία. Η γέννηση ενός ασφαλούς πεδίου να παίξεις και ταυτόχρονα το αδιόρατο πέρασμα σε έναν παράλληλο κόσμο ιδεατό που οραματιζόμαστε και λαχταρούμε να αγγίξουμε και φτάνουμε μόνο μέσα από τη φαντασία μας.
Με την Μάρω Κοντού
Οι γύρω σας, στην πορεία προς την επιτυχία σάς προέτρεψαν/αμφισβήτησαν/ζήλεψαν;
Ποιοι είναι αυτοί οι γύρω; Να το προσδιορίσουμε λιγάκι καθώς γύρω μας υπάρχουν όλων των ειδών τα πλάσματα, ζουζούνια, κουνούπια, ελέφαντες, πουλιά, λύκοι, παμφάγα, κοράκια, φίδια αλλά υπάρχουν και άλογα, κοαλάκια, περιστέρια και αετοί. Και είναι όλα καλοδεχούμενα. Αρκεί να ξέρεις ποιον να ακούσεις και ποιον να αφήσεις.
Α! Και σε ποιον θες να μοιάσεις…
Ανάγκη ή γονίδιο σάς ώθησε στη δουλειά σας;
Ανάγκη.
Είχα αρκετή μοναξιά στην παιδική μου ηλικία και θυμάμαι έγραφα κείμενα, ύστερα τα μοίραζα στα παιδιά της γειτονιάς και έπαιζα ρόλους γιατί είχα ανάγκη κάπου, κάπως να υπάρξω, να βρω τη θέση μου στον κόσμο.
Σας φοβίζει το άγνωστο;
Με ελκύει. Από μικρή ήθελα να πηγαίνω όπου οι άλλοι είχαν φόβο. Θυμάμαι να παίζω με τα παιδιά της γειτονιάς και σε ό,τι τους σταματούσε εγώ να θέλω να πηγαίνω ακόμα πιο πέρα. Προκαλώ τον εαυτό μου να γνωρίσει όλο νέα πράγματα συνθήκες και τόπους και καθετί άγνωστο, με έλκει να το ανακαλύψω.
Πώς μπορούμε να αλλάξουμε τη μοίρα μας;
Με το να ονειρευόμαστε το αδύνατο.
Γιατί φοβόμαστε να βγούμε έξω από τα όρια μας;
Γιατί αυτά μας προστατεύουν. Δεν είναι κακό, είναι ανθρώπινο. Το ανοίκειο είναι αυτό που μας δημιουργεί δυσαρέσκεια, αλλά αυτή η αίσθηση της διαδικασίας μόλις λίγο πριν ξεπεραστεί ένα μικρό όριο μάς αφήνει την αίσθηση της διεύρυνσης και της μεγέθυνσης που σαν αυτή δεν έχει.Είναι ωραία τα όρια να υπάρχουν, άλλωστε έλευσις ορίων ίσον ελευθερία.Ωστόσο, το σπάσιμο αυτών είναι που οδηγεί στο υπερβατικό. Σκεφτείτε το μωρό πως κλαίει και σφαδάζει, όταν σπάνε τα νερά και πρέπει να βγει από τον ασφαλή του σάκο. Είναι τρομαχτικό αυτό το σπάσιμο των πρώτων φυσικών ορίων που έχουμε στη ζωή μας.
Τι σας κάνει περισσότερο περήφανη στην πορεία σας;
Είναι δύσκολο να ξεχωρίσω στιγμές αλλά σίγουρα όταν βραβεύτηκα ήταν ανατριχιαστικό. Το πρώτο βραβείο ήταν σε ένα θεατρικό φεστιβάλ διαβαλκανικό το 2011, στην Ιταλία, όπου ήρθαμε στη δεύτερη θέση ως Ελλάδα για το ρόλο μου ως Ιουλιέτα.
Το δεύτερο ήταν όταν μετά από τη συναυλία μας με τον Παναγιώτη Μάργαρη στην Επίδαυρο, την ώρα του φαγητού κάποια μέλη της ντόπιας χορωδίας μου πρόσφεραν το μετάλλιο του μαραθωνοδρόμου, σαν ένδειξη εκτίμησης και θαυμασμού. Θυμάμαι κοκκίνισα, ειδικά στην ερώτηση τους, «θα έρθεις να τραγουδήσεις του χρόνου και μαζί μας; » Ήταν τόσο ντόμπρο, ειλικρινές και απλό.
Είχατε πρόσφατα γενέθλια, πώς τα περάσατε;
Είναι απίστευτο πώς συνδέεται κυκλικά η κουβέντα μας, με την απόφαση και πράξη μου τελικά να φύγω ταξίδι μόνη μου σε ένα νησί της Καραϊβικής για τα γενέθλια μου. Έσπασα τα όρια μου και πήγα προς το άγνωστο. Κι εκεί με περίμενε ο παράδεισος. Ίσως και να βοήθησε λίγο ο Θεός. Ίσως.
“Εθνικός Κήρηξ”
