Κατερίνα Γκατζόγια: “Τέχνη για μένα είναι η ίδια η ζωή”
Αγαπώ το θέατρο από μικρό παιδί ,όταν με «σεργιανούσε» η
γιαγιά μου στο Ακταίον τότε, στην Όαση και στη Γκλόρια. Στους
κινηματογράφους των γραφικών στενών της Πρέβεζας που
γεννήθηκα και μεγάλωσα.
Χαίρομαι που κατάφερα και εξακτίνωσα αυτή τη σπίθα που
σιγόκαιγε στα σπλάχνα μου από τότε. Παράλληλα με τα άλλα μου
πτυχία (Νοσηλευτική και Νηπιαγωγών) , σπούδασα και στη
δραματική σχολή. Αξιώθηκα να παίξω σε αρκετές παραστάσεις
όπου και συνεχίζω. Λατρεύω τους μονολόγους και διψάω για
καινούργιες τεχνικές – μεθόδους, συνεργασίες, που μας βοηθούν
να πάμε την υποκριτική μας ένα σκαλοπάτι παραπάνω. Συνεχώς
πρέπει να είμαστε σε μια διαρκή αναμόχλευση του εσωτερικού μας
κόσμου, του εσωτερικού ρυθμού, να ψάχνουμε μέσα μας να
ανακαλύψουμε στοιχεία και χαρακτηριστικά που μας οδηγούν στον
τρόπο παρουσίασης των ηρώων μας. Ο εσωτερικός μας ρυθμός
πρέπει να είναι σε διαρκή εγρήγορση.
Η Τέχνη είναι η ύψιστη μορφή δημιουργίας του ανθρώπου. Η
εξέλιξη μας οφείλεται πρώτιστα στην αποτύπωση των
συναισθημάτων μας .Το ζητούμενο είναι να μην είμαστε
συναισθηματικά απαθείς. Άνθρωπος χωρίς ιδανικά είναι νεκρός
έλεγε ο Νοστογιέφσκι. Μέσα από την δημιουργία και την έκφραση,
απώτερος σκοπός μας πρέπει να είναι η προσέγγιση της αλήθειας,
τόσο στο ρόλο, όσο και στην ίδια μας τη ζωή, στο μέγιστο δυνατό
και ο αγώνας για την καθιέρωσή της.
Τα έργα που έτρεχαν αυτό το διάστημα και δυστυχώς μαζί με το
«σταμάτημα» της ζωής, σταμάτησε και η τέχνη, είναι τα εξής : Η
Γυναίκα της Ζάκυθος σε σκηνοθεσία Δήμου Αβδελιώδη,
μονόλογος, Το « Μαύρο Γιασεμί» της Μαρίας Μαραγκουδάκη,
μονόλογος και η Άδεια Παρένθεση της Γεωργίας Δρακάκη.
Λατρεύω την ποίηση. Έχω διαβάσει αρκετά και συνεχίζω. Ειδικά τα
τελευταία χρόνια, απαγγέλω και διαβάζω έργα σύγχρονων και
νέων ποιητών σε παρουσιάσεις των συλλογών τους και μαγεύομαι
όλο και περισσότερο από τον κόσμο της ποίησης. Θα συσχετίσω
την ποίηση με ένα θεατρικό μονόλογο της ποιήτριας Νιόβης
Ιωάννου που πρωταγωνιστούσα πριν δύο χρόνια. Στο «Μην
έρθεις απόψε».
Στις 28 Φεβρουαρίου έχω τη χαρά και την τιμή να συμμετέχω μαζί
με αξιόλογους καλλιτέχνες στη διαδικτυακή συναυλία «Μια κιβωτός
με ποίηση και τραγούδια» για την κιβωτό του κόσμου.
Να σταματήσουν οι άνθρωποι να είναι άκαμπτα αυστηροί. Να
μπορούν να δουν, ό,τι αναφύεται ,από την ανεπιθύμητη πλευρά
του εαυτού τους, ώστε να μη μπλοκάρουν και στραγγαλίζουν
ανθρώπους, δημιουργίες, αυθορμητισμούς, καλές προθέσεις και
συνειδήσεις.
Ο καλλιτέχνης έχει χρέος να συμβάλει στην εξουδετέρωση του
«τέρατος» – πανδημία που λαμβάνει χώρα σήμερα.
Δεν πρέπει να συνηθίζουμε το τέρας γιατί θα αρχίσουμε σε λίγο να
του μοιάζουμε..όπως έλεγε και ο Χατζηδάκης. Φυσικά αυτό είναι
και χρέος κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου.
Η ζωή, ο θάνατος κι αναμεσίς η Τέχνη.
