Μέχρι τότε. Ή μέχρι πότε;
Μέχρι η καλοσύνη να πάψει να είναι αδυναμία.
Μέχρι η ευαισθησία να σταματήσει να θεωρείται ελάττωμα.
Μέχρι ο σεβασμός στον άλλον να είναι κανόνας κι όχι εξαίρεση.
Μέχρι το ήθος να είναι σαφές προσόν κι όχι παλιομοδίτικη συνήθεια.
Μέχρι η αξιοκρατία να είναι δεδομένη και η δικαιοσύνη απαραβίαστη.
Μέχρι το εγώ να αντικατασταθεί από το εμείς.
Μέχρι το “δίνω” να είναι πιο συχνό από το “παίρνω”.
Μέχρι η βοήθεια και η ευγνωμοσύνη να είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας.
Μέχρι το μαζί να είναι ειλικρινές.
Μέχρι η φιλία να είναι ιερή.
Μέχρι η ευγένεια να είναι το παν.
Μέχρι η κακία να εκλείψει.
Μέχρι η ζωή να είναι σαν παραμύθι και το παραμύθι σαν τη ζωή.
Μέχρι τα όνειρα να είναι πραγματοποιήσιμα κι όχι ουτοπία.
Μέχρι τα παιδιά να χαίρονται που πηγαίνουν στο σχολείο και να μην κουράζονται από το βάρος που κουβαλάνε στις πλάτες τους αλλά από το ατέλειωτο παιχνίδι.
Μέχρι το κινητό να πάψει να είναι προέκταση του χεριού.
Μέχρι να μάθουμε να κοιτάμε ο ένας τον άλλον στα μάτια χωρίς καχυποψία.
Μέχρι να επενδύουμε σε ό,τι με κόπο φτιάχνουμε και να μην το πετάμε με την πρώτη δυσκολία.
Μέχρι να επανέλθει η εμπιστοσύνη.
Μέχρι ο φόβος να μην είναι μόνιμος κάτοικος της ανθρώπινης ψυχής .
Μέχρι η χαρά του άλλου να προκαλεί χαρά κι όχι ζήλεια, και η επιτυχία του συγκίνηση κι όχι φθόνο.
Μέχρι η βία να μην είναι τρόπος επίλυσης προβλημάτων.
Μέχρι η ειρωνεία και η προσβολή να είναι αξιόποινες πράξεις.
Μέχρι η υποτίμηση να είναι παρελθόν και η εκτίμηση παρόν και μέλλον.
Μέχρι η αποδοχή να είναι κάτι παραπάνω από λέξη και η διαφορετικότητα να είναι αναγκαία.
Μέχρι το μέσα να αξίζει περισσότερο από το έξω.
Μέχρι ο πολιτισμός σε όλα τα επίπεδα να γίνει στόχος ζωής και η παιδεία να πάψει να είναι είδος υπό εξαφάνιση.
Μέχρι το φως να συνυπάρχει αρμονικά με το σκοτάδι.
Μέχρι η αγάπη να είναι δύναμη και η ελευθερία κεκτημένο αγαθό.
Μέχρι όλα τα παραπάνω να πάψουν να θεωρούνται μποέμικες σκέψεις ονειροπόλων
ρομαντικών με καλλιτεχνικές ανησυχίες.
Μέχρι τότε ίσως να έχουμε μεγάλη απόσταση να διανύσουμε. Αλλά ακόμα και μια διαδρομή άπειρων χιλιομέτρων ξεκινά με ένα μόνο βήμα. Κι αυτό έγινε. Κι είναι σταθερό, αποφασιστικό, ακλόνητο.
Σταυρούλα Καμνή
Δημοσιογράφος-Ηθοποιός
