Free Porn
xbporn
https://www.bangspankxxx.com
voguerre
southampton escorts
More

    Αποκλειστική συνέντευξη του Μητροπολίτου Πειραιώς Σεραφείμ στο Art

    Αποκλειστική συνέντευξη του Μητροπολίτου Πειραιώς Σεραφείμ στο Art & Art Magazine και στον Νίκο Αμοργιανό

    Σεβασμιώτατε, Σας ευχαριστούμε για την χαρά και την τιμή να μας μιλήσετε και να μας παραχωρήσετε αυτή τη συνέντευξη στο πανελλήνιο πολιτιστικό περιοδικό μας Art & Art Magazine.

    1. Αφότου εκλεγήκατε στο ύπατο αξίωμα του Επισκόπου και του Μητροπολίτου, τι ήταν αυτό που θέσατε ως προτεραιότητα να το πετύχετε υπηρετώντας το;

    Σας ευχαριστώ για την φιλοξενία κ.Αμοργιανέ.

    Επείγουσα ανάγκη πάντα είναι να αποβληθεί, ως δάνειο κοσμικής προέλευσης, η κοσμικής αντίληψης εξουσία, που αλλοιώνει και τη λειτουργικότητα της αρχιερωσύνης και τη θωριά της  Εκκλησίας και να ξαναχυθεί το επισκοπικό λειτούργημα στα αποστολικά καλούπια της διακονίας, που έμβλημά της έχει το «λέντιο» και οδηγητική διδαχή το «αλλήλων νίπτειν τούς πόδας» ( Ιωάν. ιγ  14).   Αλλά και από την πτέρυγα του λαϊκού στοιχείου πρέπει να γίνει κατανοητό, πως η παθητική μετοχή στα μυστήρια της  Εκκλησίας δεν αποτελεί ζωη «εν τη  Εκκλησίᾳ» και ενεργοποίηση του σώματος.  Η  Εκκλησία είναι το σώμα μας. Και ο Ναός το σπίτι μας. Και μας ενδιαφέρει όλους το κάθε τι, που συμβαίνει στο σώμα μας και στο σπίτι μας.  Από το πιο σημαντικό, ίσαμε το πιο λεπτομερειακό. Και η ευθύνη της εκτροπής και της αποτυχίας πέφτει στούς ώμους όλων μας. Είναι κλασική η φράση του αγίου Κοσμά του Αιτωλού: « Οποιος φροντίζει μόνο δι  ἐλόγου του, βέβαιο έχει να κολασθεί».  Η  Εκκλησία δεν καλλιεργεί τον απομονωτισμό. Δε στέλνει τούς ανθρώπους στο κάτεργο της μοναξιάς. Μεσα στην ατμόσφαιρα της κοινωνίας και της συμπορείας, η συνεργασία είναι απαραίτητη.  Η εικόνα, που χρησιμοποιεί ο  Απόστολος Παύλος, του σώματος, είναι χαρακτηριστική. «Πολλά μεν μέλη εν δε σώμα. ου δύναται δε οφθαλμός ειπείν τη χειρί· χρείαν σου ουκ έχω· η πάλιν η κεφαλή τοις ποσί χρείαν υμών ουκ έχω» (Α  Κορινθ. ιβ  21). Η αποκατάσταση της ενότητας και η ενεργοποίηση του λαϊκού στοιχείου αποτελεί το μεγάλο χρέος, αλλά και το ζωτικό μήνυμα της  Εκκλησίας προς το σύγχρονο κόσμο. Στην απομόνωση του αιώνα μας έχουμε να αντιτάξουμε την πραγματική κοινωνία και την αδελφοσύνη.  Ο σύγχρονος κόσμος δεν προσδοκάει από την  Εκκλησία την οικοδόμηση και τον τεχνολογικό εξοπλισμό εντυπωσιακών κτιρίων.  Αλλά την αποκατάσταση της κοινωνίας των ανθρώπων. Την ενσωμάτωσή τους στην οικογένεια του Θεού. Στην πολυδιάσπαση και στην πολυποίκιλη εκμετάλλευση που αποτελούν τα νοσηρά συμπτώματα της τεχνολογικής και της οικονομικής ανάπτυξης η  Εκκλησία πρέπει να απαντήσει με την προώθηση και την προαγωγή της κοινωνίας και της αδελφοσύνης

    • Πιστεύετε ότι η δύναμη του Πολιτισμού μας, η πολιτιστική μας ταυτότητα, μπορεί να ανυψώσει και να βελτιώσει αν θέλετε τον άνθρωπο και τη βιοτή του, η όλα ξεκινούν σε αυτό τον τόπο από την Παιδεία μας;

    Η ελληνορθόδοξη ταυτότητά μας συνίσταται στην άρρηκτη σύνδεση Ορθοδοξίας και Ελληνισμού. Η ασύγχυτη και αδιαίρετη αυτή σύνδεση, προσδιόρισε την εθνική και θρησκευτική μας συνείδηση, προσδιόρισε την πολιτιστική παραγωγή μας και συνέβαλε αποφασιστικά στη διαμόρφωση των θεσμών μέσα στην κοινωνία. Ο καθηγητής και πρύτανης κ. Γεώργιος Μπαμπινιώτης σημειώνει: «Όποιος μιλάει για Ορθοδοξία ερήμην του Ελληνισμού, νομίζω ότι ματαιοπονεί, όποιος όμως μιλάει για Ελληνισμό ερήμην της Ορθοδοξίας, κάνει κάτι χειρότερο· ασχημονεί». Όσοι αποκόπτονταν από την ορθόδοξη πίστη και κοινωνία, έχαναν και την ελληνικότητά τους. Αυτό εσήμαιναν τα ρήματα «φραγκεύω» και «τουρκεύω». Έλληνες έμεναν όσοι παρέμειναν ορθόδοξοι. Εάν θέλουμε να αποδώσουμε με μια λέξη τον ελληνορθόδοξο πολιτισμό μας, τον πολιτισμό της Ρωμιοσύνης, θα λέγαμε ότι είναι ο πολιτισμός του προσώπου. Στην παράδοσή μας ο Θεός – δημιουργός είναι πρόσωπο, αλλά και ο άνθρωπος είναι πρόσωπο. Το πρόσωπο νοείται ως ελευθερία και ετερότητα. Το πρόσωπο είναι το «εσύ», που βρίσκεται απέναντι από το «εγώ», είναι ο άλλος. Το πρόσωπο ως ελευθερία και ετερότητα είναι μοναδικό και ανεπανάληπτο, όχι μόνο πνευματικά αλλά και ψυχοδιανοητικά και βιολογικά. Τα χαρακτηριστικά της ελευθερίας και της μοναδικότητας ο άνθρωπος, ως πρόσωπο, τα έχει προίκα από το Δημιουργό του. Καθώς ο Θεός εκτός από ελευθερία είναι και αγάπη, έτσι ακριβώς είναι και ο άνθρωπος. Ο πολιτισμός της Ρωμιοσύνης είναι ο πολιτισμός της κοινοτικότητας, της ενορίας. Είναι το «εμείς» του Μακρυγιάννη. Ο μόνος χώρος όπου μπορούν να βιωθούν αυθεντικά αυτές οι πνευματικές πραγματικότητες, είναι ο χώρος της θεανθρώπινης κοινωνίας που λέγεται Εκκλησία. Μέσα στο χώρο της Εκκλησίας, η οποία είναι «ιατρείον πνευματικόν» κατά τον Ιερό Χρυσόστομο και τους Αγίους Πατέρες, το ανθρώπινο πρόσωπο καταξιώνεται. Καταξιώνεται δια της αληθούς θεογνωσίας και θεοκοινωνίας του ανθρώπου με το Θεόν, η οποία γίνεται κατορθωτή δια της υπακοής στο θέλημα του Θεού και εν γένει του αγώνα που κάνει ο πιστός να καθαρίσει με τη χάρη του Θεού τον εαυτό του από τα πάθη και να φτάσει στον Αγιοπνευματικό φωτισμό και στην κατά Χάριν θέωση. Αυτό δεν είναι ένα κατόρθωμα του ανθρώπου, αλλά δώρο της Χάριτος του Θεού. Σε αντίθεση με την ελληνορθόδοξη παράδοσή μας, η λεγομένη Νέα Εποχή αλλά και κάθε αιρετική διδασκαλία, ως αυτονομημένη προσπάθεια του υπερήφανου μεταπτωτικού ανθρώπου όχι μόνο δε γνωρίζει το πρόσωπο, αλλά και κατά βάθος το μισεί και αγωνίζεται να το καταργήσει.

    • Στον Πειραιά, υπάρχει μία έντονη δραστηριότητα, κοινωνική, φιλανθρωπική, καλλιτεχνική (αν θέλετε να μας προσδιορίσετε ως Μητρόπολη τη δράση – έργο σας). Θεωρείτε ότι όλα αυτά μπορούν να είναι ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ;

    Πριν από χρόνια, ένας φοιτητής ρώτησε την ανθρωπολόγο Margaret Mead ποιο ήταν το πρώτο σημάδι πολιτισμού στην ιστορία του ανθρώπου. Κι εκείνη, περιέγραψε ως το πρώτο δείγμα πολιτισμού ένα σπασμένο μηριαίο οστό που είχε θεραπευθεί. Όπως εξήγησε, στο ζωικό βασίλειο, όπου επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας, το κάταγμα στο μηριαίο οστό ισοδυναμεί με θάνατο. Ο πολιτισμός του ανθρώπου, συμπίπτει με την πρώτη έμπρακτη εκδήλωση αλληλεγγύης, όπως αυτή εκφράστηκε μέσα από τη φροντίδα ενός τραυματία.  Έτσι η φιλανθρωπία, είτε σε καιρούς κρίσης είτε σε καιρούς ευημερίας, παραμένει έμπρακτη έκφραση και συνεχίζει να αποτελεί καρπό πραγματικής αγάπης, παντελώς ανιδιοτελούς χωρίς όρους και όρια. Τουλάχιστον έτσι βιώνεται μέσα στη ζωή της Εκκλησίας εν γένει αλλά και στη ζωή της τοπικής σας Εκκλησίας. Το φιλανθρωπικό έργο της τοπικής Ορθόδοξης εκκλησίας μπορεί να χαρακτηριστεί ιδιαίτερα σημαντικό. Το κοινωνικό έργο της Εκκλησίας έμεινε και μένει εν πολλοίς άγνωστο στους πολλούς ανθρώπους, διότι δεν το διαφημίζει, δεν το διατυμπανίζει, δεν κάνει προπαγάνδα υπέρ αυτού, δεν το επιδεικνύει, όπως ακριβώς και πρέπει να κάνει. Η Εκκλησία μας είναι ο μεγαλύτερος φιλανθρωπικός φορέας στη χώρα μας αφού ανακουφίζει ακόμη και τον κρατικό προϋπολογισμό. Είναι τολμηρό να το πει κανείς, αλλά δεδομένης της κοινωνικής εξαθλίωσης που υφίσταται η χώρα μας, η κοινωνική πρόνοια έχει περάσει πλέον στα χέρια της Εκκλησίας, μιας Εκκλησίας, η όποια επί χρόνια, έως και σήμερα, δεν έπαυσε να διακονεί τα μέλη της.

    • Σεβασμιώτατε, η Εκκλησία διαχρονικά είχε και έχει την «δύναμη» να ξεπερνά όλες τις κοσμοϊστορικές δυσκολίες και κακουχίες. Από ιερούς και κοσμικούς πολέμους, μέχρι λιμούς και επιδημίες. Θεωρείτε ότι αυτό έγκειται στην ενδεχόμενη δύναμή της , μεταφορικά η κυριολεκτικά, ή η ΑΛΗΘΕΙΑ της είναι αυτή που την κάνει να παραμένει αιώνια αλώβητη;

    Στις μέρες μας, μια πολύμορφη και απροσδιόριστη απογοήτευση απλώθηκε στις ψυχές των ανθρώπων. Η πανδημία αποκάλυψε την μικρότητά μας, μίκρυνε την «παντοδυναμία» μας, σκότισε τις εγωπαθείς «προοπτικές» μας. Σε όσα συμβαίνουν γύρω μας φάνηκε να δεσπόζει το αδιέξοδο, να νικά η φθορά, να επισκιάζει η απειλή του θανάτου, όπως όταν οι μαθητές κρυμμένοι και απογοητευμένοι είχαν μπροστά στα μάτια τους μόνο το Πάθος και τον Τάφο του Χριστού, την αποδοκιμασία και την απαξίωση από τους ανθρώπους και την λογική τους, την αδικία να επικρατεί, το μίσος να υπονομεύει την αλήθεια. Η αχλύ της απογοητεύσεως επιχείρησε να διαλύσει την εορτή του Πάσχα. Φαίνεται να μην μας ελευθερώνει από τη ροπή να μένουμε «βραδείς τη καρδία του πιστεύειν». Ζητούμε από τον Χριστό να τονώσει την ικεσία μας: «Μείνον μεθ’ ημών, ότι προς εσπέραν εστί» και να μας βοηθήσει να αναγνωρίζουμε προσωπικά τον Εκείνον, τον Κύριο σαν τον μόνο Ιατρό, Σωτήρα και Λυτρωτή μας; Η πίστη μας στην Ανάσταση του Χριστού και στις διαχρονικές και παγκόσμιες συνέπειες της, προσφέρει φως και δύναμη για έξοδο από τα κάθε μορφής αδιέξοδα, την πνευματική νωθρότητα, την δειλία και την αποκαρδίωση. Αποδεχόμενος ο Χριστός εκουσίως την ταπείνωση του Πάθους, συνέτριψε τη δυναστεία της δαιμονικής εξουσίας που στηρίζεται στην αλαζονεία και την ιδιοτέλεια. Αυτόν μιμούμεθα όταν προστατεύουμε τον πλησίον και τον εαυτό μας πάντοτε ιδιαίτερα κατά την περίοδο της πανδημίας.

    • Τι θα μπορούσε να είναι αυτό που οραματίζεστε για την Ελλάδα, τους νέους μας και την Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία μας;

    Ακούμε στην Εκκλησία: «έρχεται ώρα εν η … ακούσονται της φωνής αυτού και οι ακούσοντες ζήσονται». Μπορούμε να πούμε ότι ο σκοπός της ζωής μας, άσχετα αν είμαστε άνδρες η γυναίκες, μορφωμένοι η αμόρφωτοι, νέοι η γέροι είναι να ακούσουμε τη φωνή αυτή. Αν την ακούσουμε, θα ζήσουμε. Και ελευθερωμένοι δια της ζωοποιού νεκρώσεως, μπαίνουμε στην καινή πολιτεία της θείας περιχωρήσεως όπου ο καθένας ανακεφαλαιώνει το όλον. Γι  αὐτὸ λέγει ο Κύριος ότι ο καλός ποιμήν «καλεί τα ίδια πρόβατα κατ  ὄνομα και εξάγει αυτά». Αυτή η κλήσις του ονόματός μας από τον καλό ποιμένα είναι η έξοδος στην ελευθερία της αγάπης και της περιχωρήσεως. Κι έτσι μπορεί να πραγματοποιηθεί στη συνέχεια αυτό που λέει ο Κύριος, «εισελεύσεται και εξελεύσεται και νομήν ευρήσει». Μπορούμε να μπούμε και να βγούμε, να βρίσκουμε νομή. Όπως λέει η ευχή «εν ταις εξόδοις και εν ταις εισόδοις ημών εις τον κόσμον τούτον». Και δια της θλίψεως και δια της χαράς και δια της ευλογίας και δια της δοκιμασίας βρίσκουμε νομή, τρεφόμαστε και προχωρούμε. Και λέει ο Κύριος ότι προχωρεί πάντα έμπροσθεν ο ποιμήν ο καλός και τα ίδια πρόβατα τον ακολουθούν γιατί γνωρίζουν τη φωνή του. «Αλλοτρίω δε ου μη ακολουθήσωσι, αλλά φεύξονται απ  αὐτοῦ». Γιατί οι αλλότριοι είναι ψεύτικοι. Και αν τυχόν για λίγο θαμπώνουν τους ανθρώπους, ένας άνθρωπος με δυνατή κράση θα τους αφήσει και θα φύγει. Όταν ακολουθείς τον Καλό Ποιμένα, ζεις σε μία ακατάπαυστη συνέχεια εκπλήξεων. Και η ζωή είναι τόσο μεγάλη και «η θύρα ανεωγμένη ην ουδείς δύναται κλείσαι». Και η χαρά τόσο μεγάλη που φαίνεται σαν θλίψη. Γι  αὐτὸ μιλούμε για πένθος χαροποιόν. Και το φως είναι τόσο πολύ, που φαίνεται γνόφος. Και ο θάνατος σαν συμπεπυκνωμένη ζωή. Και το σκότος σαν συμπεπυκνωμένο φως, σαν πλησμονή θείας φωτοχυσίας. Και δεν τελειώνει αυτή η έκπληξις, δια της κενώσεως πλουτίζεις και δια της ταπεινώσεως υψώνεσαι. Ακριβώς σ  αὐτὸ το σημείο δικαιώνεται ο μοναχισμός, αλλά δικαιώνεται και η ύπαρξη καθενός ανθρώπου.

    • Σεβασμιώτατε, σαν μία πρώτη ανάγνωση στον απόηχο του COVID19, τι έχετε να πείτε για τα πρωτόγνωρα γεγονότα που βιώσαμε ως κοινωνία και ως πιστοί, αφού οι περισσότεροι εξ ημών «γιορτάσαμε» στο σπίτι την αγία αυτή περίοδο;

    Με πλήρη συναίσθηση, της ευθύνης μας ως ποιμαίνουσα Εκκλησία έναντι των πιστών, που ο Κύριος Ιησούς μας εμπιστεύθηκε, και με συνείδηση αγαθή ότι πράξαμε στο ακέραιο το καθήκον μας, με λόγο αληθείας και παρρησία ομολογούμε ότι οι αφορώσες στην πανδημία του κορωνοϊού Συνοδικές αποφάσεις ήταν αποτέλεσμα εκτενούς προσευχής και αιματηρής αγωνίας. Σε καμία περίπτωση δεν αποφασίστηκαν γρήγορα, αβασάνιστα, επιπόλαια, και φυσικά καμία από τις αποφάσεις δεν καταστρατήγησε το δόγμα και το ήθος της Εκκλησίας μας. Οι αποφάσεις αυτές εκφράζουν το κενωτικό ήθος της Εκκλησίας μας, το οποίο μας προσέφερε ως πρότυπο ζωής και ήθους ο ίδιος ο Χριστός μας, ο Οποίος από την αγάπη Του για τον άνθρωπο “εκένωσε τον εαυτό του και το μεγαλείο της Θεότητός του και έγινε άνθρωπος… υπακούοντας μέχρι θανάτου και, μάλιστα, θανάτου σταυρικού” (Φιλ. 2, 7-8). Αυτό έπραξε και η Εκκλησία μας. Ενώπιον της αγωνίας του ανθρώπου να διατηρήσει το ύψιστο επί γης αγαθό της ζωής και της υγείας, ταπεινώθηκε και συμπορεύθηκε με τον πόνο και την αγωνία του ανθρώπου. Δεν παρέμεινε αδιάφορη μπροστά σε αυτόν τον φόβο. Αντιθέτως τον κατενόησε, τον προσέλαβε και τον ανέθεσε στον Χριστό για να τον θεραπεύσει. Μία Εκκλησία που δεν κατανοεί τον άνθρωπο, τις ανάγκες και τις αγωνίες του, και δεν τις προσλαμβάνει για να τις θεραπεύσει, δεν είναι μητέρα, αλλά μητριά. Σε αυτή την συνάφεια μπορεί να κατανοηθεί η απόφασή μας για προσωρινή αποχή από τις λατρευτικές μας Συνάξεις. Ομολογούμε, ότι η απόφαση αυτή ήταν κάτι που πόνεσε όλους δυνατά και φυσικά συνεχίζει να πονά. Αλγούσαμε καθώς βλέπαμε τους Ιερούς Ναούς μας κλειστούς και άδειους από το λογικό ποίμνιο της Εκκλησίας. Όμως τούτο έγινε από αγάπη προς τους συνανθρώπους μας και από σεβασμό προς το πολύτιμο αγαθό της υγείας και της διατήρησης της ζωής. Οι ειδικοί επιστήμονες απεφάνθησαν ότι ο ιός διαδίδεται εύκολα στις συναθροίσεις. Η ειδική επιστημονική ομάδα μας προέτρεψε να απέχουμε από τις λατρευτικές μας Συνάξεις μέχρι να ξεπερασθεί ο πειρασμός. Ο κίνδυνος της διασποράς ήταν και είναι μεγάλος. Θα έμενε η Εκκλησία στωικά αδιάφορη ενώπιον αυτής της παγκόσμιας αγωνίας; Ανθρώπινες ζωές χάνονται. Ταπεινωθήκαμε έως εσχάτων βλέποντας τους Ναούς μας άνευ πιστών, και μάλιστα τις άγιες ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδος. Όμως “εν τη ταπεινώσει ημών εμνήσθη ημών ο Κύριος” (Ψαλ. 135, 23). Η προσωρινή αναστολή των λατρευτικών Συνάξεών  δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι αποδεχόμαστε τις απόψεις αυτών που ισχυρίζονται ότι η μετάδοση του κορωνοϊού πραγματοποιείται και δια του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας. Η Θεία Ευχαριστία πάντοτε αποτελεί για τους πιστούς πηγή Ζωής και “Φάρμακο Αθανασίας“. Ο κοινωνών το Σώμα και το Αίμα του Χριστού λαμβάνει περισσή ζωή και όχι θάνατο. Ουδείς άλλωστε προσεβλήθη από ασθένεια εξαιτίας της μετοχής του στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Φυσικά, οι εκτός της ζωής της Εκκλησίας αδυνατούν να κατανοήσουν αυτήν την πίστη μας, διότι στερούνται της εμπειρίας της Θείας Κοινωνίας και έτσι βρίσκονται σε αδυναμία να πιστέψουν στο ζωογόνο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Δεν μπορούμε όμως να κατανοήσουμε τον ασεβή, προσβλητικό και υβριστικό τρόπο με τον οποίον κάποιοι εξέφρασαν τις απόψεις τους για την Θεία Κοινωνία. Είναι, το λιγότερο, κακόηθες να προσβάλλεις το βιωματικό Ευχαριστιακό Γεγονός της Εκκλησίας, το οποίο για αναρίθμητους ανθρώπους αποτελεί κεντρικό σημείο όχι μόνο της πίστεώς τους, αλλά και της ίδιας της υπάρξεώς τους. Η ανθρωπότητα φάνηκε τόσο ανίσχυρη μπροστά στην πανδημία, η ιατρική επιστήμη, παρ’ όλες τις μέχρι θυσίας προσπάθειές της, αδυνατεί να τιθασεύσει τον ιό, πανίσχυρα έθνη συντρίβονται και κονιορτοποιούνται. Tώρα οφείλουμε οι πιστοί να λυγίζουμε τα γόνατα, να υψώνουμε τα χέρια, με καρδιά συντετριμμένη από την μετάνοια, και με μάτια δακρυσμένα να φωνάζουμε προς τον Κύριο του ελέους: “Μόνο απέναντί σου αμαρτάνουμε αλλά και μόνο εσένα λατρεύουμε. Δέσποτα, άλλο Θεό δεν ξέρουμε να προσκυνούμε, ούτε σε άλλο Θεό υψώνουμε τα χέρια μας. Ξέχνα τις αμαρτίες μας και δέξου τις δεήσεις μας, άπλωσε σε όλους χέρι βοηθείας και δέξου την προσευχή μας αυτή, σαν ευάρεστο θυμίαμα που ανεβαίνει μπροστά στην υπεράγαθη Βασιλεία σου” (Ευχή Εσπερινού Πεντηκοστής). Η μετάνοια θα επαναφέρει την γαλήνη. Και η μετάνοια είναι έργο των πιστών.

    • Αφού Σας ευχαριστήσουμε για αυτή την εκ βαθέων κουβέντα μας, θα θέλαμε κλείνοντας ένα μήνυμα ελπίδας στον λαό μας, στους νέους μας, αλλά και μία ευχή και για την εκδοτική μας προσπάθεια να παράξει και να υπηρετήσει την Τέχνη και τον Πολιτισμό μας.

    Σε μια εποχή γενικών αναστατώσεων και ανακατατάξεων, σε μια εποχή, που οι καταστροφικές δυνάμεις απειλούν ολόκληρο τον πλανήτη, διατυπώνεται ένα αίτημα καρδιάς, ένα αίτημα υπαρξιακό.  Ενα αίτημα, που εκφράζει, ταυτόχρονα, στεναγμό και ελπίδα.  Ο στεναγμός είναι η απόληξη της φόρτισης, που άφησε πίσω της η οδυνηρή εμπειρία των τραγικών ζυμώσεων μιας ολόκληρης εκατονταετίας. Της εκατονταετίας των δυο παγκόσμιων πολέμων και της αναμέτρησης των ιδεολογιών. Και η ελπίδα είναι το παράγωγο της κοινωνίας με τον κόσμο του Θεού. Με τον κόσμο της  Εκκλησίας. Με τούς αγίους και με τα δυναμικά βιώματά τους. Ρωτάμε τον εαυτό μας, ρωτάμε όλους εκείνους, που ζουν μέσα στον περίβολο της  Εκκλησίας και ρωτάμε και όλους εκείνους, που βρίσκονται έξω από την  Εκκλησία: Ποια είναι η προσδοκία τους από την  Εκκλησία σε τούτη τη θολή καμπή της παγκόσμιας ιστορίας; Ποια θέση δίνουν όλοι στην ᾿Εκκλησία, μέσα στην καρδιά τους και στούς οραματισμούς τους; Και ποιο μήνυμα περιμένουν να δώσει η  Εκκλησία στην καρδιά τους;  Εκείνο το «ομοθυμαδόν» που επαναλαμβάνεται συχνά στα πρώτα κεφάλαια των Πράξεων των Αποστόλων στις αφηγήσεις για τις συμπεριφορές και τούς προβληματισμούς της αποστολικής  Εκκλησίας των  Ιεροσολύμων και που εκφράζει την ομοψυχία και την ολόκαρδη αδελφοποίηση στην οδύνη των διωγμών και στην αντιμετώπιση των ιστορικών προκλήσεων, χρειάζεται να  λειτουργεί σήμερα.  Εκκλησία είναι η Σύναξη. Το Σώμα. Που διατηρεί την ολοκληρία του και μετά την κατανομή των λειτουργημάτων του.  Η αποκατάσταση της ολοκληρίας και η βίωση της ολοκληρίας είναι το πρώτο και βασικό μας αίτημα και το πρώτο και θεμελιακό μέλημα. Να λειτουργήσει το Σώμα. Να αναπνεύσει, να ζήσει χαρισματικά και να αναπτυχτεί. Σε άμεση κοινωνία με τον  Ιησοῦ Χριστό. Και σε ισόρροπη σχέση και συνεργασία των μελών Του. Να μην διασπάται, αλλά και να μην συγχέεται. « Ινα μη η σχίσμα εν τω σώματι, αλλά το αυτό υπέρ αλλήλων μεριμνώσι τα μέλη» (Α  Κορινθ. ιβ  25). 

    Σχετικώς εύχομαι και στο αξιόλογο περιοδικό σας κ.Αμοργιανέ. Να διακονεί με συνέπεια το απόθετον κάλλος και να συμβάλλει εμπράκτως στην αλήθεια, την ενότητα και την καταλλαγή.

    Τελευταία άρθρα

    Το Ωδείο της Ι.Μ.Π. αποχαιρετά με θλίψη τον Μανούσο Μανουσάκη

    Το Ωδείο της Ι.Μ.Π. αποχαιρετά με θλίψη τον Μανούσο Μανουσάκη

    Μουσική Ημερίδα διοργανώνει το Ωδείο της Ι.Μ.Π. με σπουδαίους επιστήμονες.

    Το Σάββατο 30 Νοεμβρίου στις 18.00 στο Συνεδριακό Κέντρο της Ι.Μ.Π στον Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου Νέου Φαλήρου, το Ωδείο της Ιεράς Μητροπόλεως...

    Πλήθος κόσμου στον Αγιασμό του Ωδείου της Ι.Μητροπόλεως Πειραιώς με ειδική Βράβευση στον Μανούσο Μανουσάκη.

    Πλήθος κόσμου στον Αγιασμό του Ωδείου της Ι.Μητροπόλεως Πειραιώς με ειδική Βράβευση...

    Γιώργος Τσούκαλης: Συνελήφθη Ιεροψάλτης αρχαιοκάπηλος

    Ιεροψάλτης ιερόσυλος Συνελήφθη επ’ αυτοφώρω ο αρχαιοκάπηλος ιεροψάλτης . Ένας ιεροψάλτης ο οποίο εντέλει αποδείχθηκε αρκετά αθεόφοβος συνελήφθη από την ελληνική αστυνομία...
    14,2k Ακόλουθοι
    Ακολουθήστε

    Προτεινόμενα άρθρα

    Αφήστε ένα σχόλιο

    Παρακαλώ αφήστε το σχόλιό σας
    Παρακαλώ προσθέστε εδώ το όνομά σας