«Δανεικός Χρόνος» για όλους μας…
Γράφει η Δημοσιογράφος του “ΕΘΝΙΚΟΥ ΚΗΡΥΚΑ” της Νέας Υόρκης και Συνεργάτιδά μας Κατερίνα Πλουμιδάκη.
Κατερίνα Πλουμιδάκη
Ο κορωνοϊός ήρθε αναπάντεχα και ορμητικά να μας υπενθυμίσει πολλά…
Καταλάβαμε ότι όλοι μας είμαστε ίσοι, άσχετα από κουλτούρα, θρησκεία, φυλή, φύλο, επάγγελμα, οικονομική επιφάνεια, δύναμη. Όλοι μας είμαστε αλληλοεξαρτώμενοι και αυτό που επηρεάζει έναν άνθρωπο επηρεάζει και τους άλλους.
Ο ιός αδιαφορεί παντελώς για τα σύνορα που έχουμε χτίσει, κυκλοφορεί χωρίς διαβατήριο. Μπαίνει στα αεροπλάνα, μας συνοδεύει, πετάει μαζί μας, προσγειώνεται στην όποια χώρα και κατακτά τα πλήθη. Του αρέσουν οι συνωστισμοί και οι μεγάλες συγκεντρώσεις. Συναυλίες, αθλητικοί αγώνες, συνεδριάσεις, γάμοι, πάρτι, είναι οι χώροι δράσης του. Όσο περισσότερος ο κόσμος, τόσο μεγαλύτερη η διασπορά του. Γεγονότα χαράς γίνονται γεγονότα λύπης, θανάτου. Η ζωή μας αναποδογύρισε σε όλα. Η παλιά κανονικότητα φαίνεται πια πολύ μακρινή. Ούτε ξέρουμε πότε θα επανέλθει.
Έχουμε κλειστεί όλοι μέσα και γκρινιάζουμε. Επειδή έχουμε την πολυτέλεια να το κάνουμε. Δίκιο δεν μπορώ να πω ότι έχουμε. Εμείς που είμαστε μέσα είμαστε οι τυχεροί που δε χρειάζεται να ρισκάρουμε τη ζωή μας κάθε δευτερόλεπτο στην πρώτη γραμμή, απλά κάνοντας τη δουλειά μας που λίγο παλιότερα ήταν ακίνδυνη.
Μπορεί να καταπιεζόμαστε για ένα σύντομο και συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, αλλά άλλοι άνθρωποι στον κόσμο ζουν ολόκληρη τη ζωή τους έτσι.
Μένοντας σπίτι ξαναθυμηθήκαμε την έννοια της οικογένειας, η βιασύνη έφυγε και η ανθρωπιά δειλά ξεπρόβαλε. Τα ουσιώδη τα είχαμε αμελήσει τρέχοντας πίσω από τον εαυτό μας τόσα χρόνια για να κερδίσουμε όλο και περισσότερα υλικά αγαθά προσδοκώντας στην ευτυχία που μονίμως μας διέφευγε… Συνεχώς ήταν ένα βήμα μπροστά μας. Και είναι φυσικό, γιατί αφήσαμε την ευγενική δοτική πλευρά μας, σκληρύναμε, και θεωρήσαμε ότι η ευτυχία θα έρθει με τον πλούτο. Και όταν κι αυτός ερχόταν, επειδή η ευτυχία πάλι μας ξέφευγε, συνεχίζαμε να κυνηγάμε τη σκιά μας. Και ευτυχισμένοι να ήμασταν, νομίζαμε ότι είμαστε δυστυχισμένοι μια και πάντα στρέφαμε την προσοχή μας στο τι μας λείπει, με πλήρη άγνοια του τι ήδη έχουμε.
ΡΑΠΤΗ – ΚΥΠΡΑΙΟΥ
Η βουλευτής Ζωή Ράπτη και Σάκη Κυπραίου που για πολλά χρόνια βρίσκεται στο το πολιτικό γραφείο του Κ.Μητσοτάκη
Στην υλιστική μας κοινωνία ξαφνικά διαπιστώσαμε πόσο δεν έχουν σημασία όλα αυτά που μια ζωή μαζεύαμε, γιατί στις δύσκολες στιγμές τα βασικά αγαθά που χρειαζόμαστε είναι νερό, φαγητό, φάρμακα. Αυτά που πριν δυο μήνες θεωρούσαμε δεδομένα, έγιναν τώρα τα πολυτιμότερα αγαθά. Από την άλλη, αυτά για τα οποία πασχίζαμε όλη μας τη ζωή, τώρα δε μας πάνε πουθενά ούτε μας προστατεύουν καθόλου.
Ο ιός ήρθε να μας ταρακουνήσει απότομα και να μας δείξει πόσο πράγματι δανεικός είναι ο χρόνος μας, πόσο σύντομη και εύθραυστη είναι η ζωή μας και τι είναι τα σημαντικά στη ζωή.
Βλέπουμε μέσα από τους ήρωες των σημερινών ημερών ότι το να βοηθάμε ο ένας τον άλλο είναι το καλύτερο όπλο που έχουμε και που μπορούμε να δώσουμε.
Η ευτυχία ήταν συνεχώς τόσο κοντά μας, μια απλή προσφορά, μια απλή καλή κίνηση προς το συνάνθρωπό μας. Αλλά ο εγωισμός μας ο οποίος ήταν ανεξέλεγκτος, δε μας άφηνε να το δούμε. Η σπουδαιότητά μας όμως ήρθε σε πλήρη στάση.
Αυτός ο ιός είναι μια καλή, γερή ευκαιρία αφύπνισης και είναι κάτι που πρέπει να το δουλέψουμε μέσα μας για να μπορέσουμε να αλλάξουμε και να ανέβουμε μια σκάλα ανθρωπιάς που τόσο χρειαζόμαστε.
Τα θέατρα, τα μουσεία, οι όπερες, οι μουσικές παραστάσεις, τα σινεμά, τα εστιατόρια, όλα έκλεισαν. Η διαφυγή δεν υπάρχει πια. Καλούμαστε να έρθουμε πιο κοντά στον εαυτό μας. Είναι μια σημαντική ευκαιρία και είναι κρίμα να την αφήσουμε να περάσει ανεκμετάλλευτη.
Ο κορωνοϊός έχει αναδείξει πολλές κρίσεις ανά τον κόσμο: την υγειονομική, την κρίση του συστήματος ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, την οικονομική που ολοένα επιδεινώνεται (τόσος κόσμος έχει χάσει τους τελευταίους μήνες τη δουλειά του). Οι διορθώσεις που πρέπει να γίνουν είναι πολλές.
Η σημερινή κοινωνική κρίση μας αναγκάζει να κάνουμε και μερικές παράλογες για τα πρότερα δεδομένα διορθώσεις. Να κρατάμε αποστάσεις από άλλους ανθρώπους, να αναθεωρούμε τον τρόπο που συναθροιζόμαστε, πώς ασκούμε τα θρησκευτικά μας καθήκοντα, πώς κάνουμε ή δεν κάνουμε αθλητικές διοργανώσεις και άλλες κοινωνικές εκδηλώσεις. Η κρίση αυτή μας αλλάζει όλα όσα ξέραμε και πράτταμε έως σήμερα. Η υγεία μας και η υγεία των δικών μας ανθρώπων εξαρτώνται αυτή τη στιγμή από μια ριζική αλλαγή συμπεριφοράς μας, που παράλληλα είναι και τελείως αφύσικη. Λέγεται επιβίωση όμως.
Εδώ μου έρχεται στο μυαλό μια παλιά ιστορία για μια μητέρα που την ρωτάνε ποιο από τα παιδιά της αγαπάει περισσότερο. Κι αυτή απαντάει: «Το άρρωστο μέχρι να θεραπευτεί, το ξενιτεμένο μέχρι να γυρίσει πίσω, το μικρότερο μέχρι να μεγαλώσει και όλα, μέχρι να πεθάνω!» Έτσι κι εμείς πρέπει να φερθούμε με αγάπη, για να προσέξουμε τους μεγαλύτερους ανθρώπους που είναι στις ευπαθείς ομάδες και θέλουν τη φροντίδα μας. Απλά επειδή τώρα ζούμε ανάποδα η φροντίδα μας μπορεί να είναι στο να μην τους βλέπουμε καν…
Εδώ στην Αμερική καταγράφονται μακράν οι περισσότεροι θάνατοι και τα περισσότερα επιβεβαιωμένα κρούσματα μόλυνσης.
Αυτή τη στιγμή έχουμε 1,339,760 κρούσματα και 79,501 θανάτους.
Η Νέα Υόρκη είναι το επίκεντρο της κρίσης. Στην πολιτεία της Νέα Υόρκης που πλήττεται κατά το περισσότερο έχει 343,016 κρούσματα και 26,563 θανάτους. Τέλος η πόλη της Νέας Υόρκης έχει 188,602 κρούσματα και 19,818 θανάτους.
Παράλληλα υπάρχει ραγδαία αύξηση της ανεργίας εξαιτίας της κρίσης του κορονοϊού, την ώρα που η πανδημία έχει περάσει τους τοίχους του Λευκού Οίκου.
Η ανεργία ανήλθε τον Απρίλιο στο 14,7%, από 3,5% που ήταν το Φεβρουάριο, καταδεικνύοντας την ταχύτητα με την οποία κατέρρευσε η εργασία μετά το lockdown που επιβλήθηκε στις περισσότερες πολιτείες για την ανάσχεση της covid-19.
Ακόμη χειρότερα νέα αναμένονται στον τομέα της οικονομίας.
Εκτιμάται ότι το ποσοστό της ανεργίας το Μάιο ενδέχεται να φτάσει περίπου το 20%. Το ποσοστό ανεργίας του Απριλίου έσπασε το ρεκόρ που είχε καταγραφεί μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η οικονομική κατάρρευση ώθησε τους κυβερνήτες πολιτειών να ανοίξουν και πάλι τις οικονομίες τους, παρότι ο αριθμός των κρουσμάτων και των νεκρών εξακολουθούν να αυξάνονται σε κάποιες περιοχές.
Οι μειονότητες -Αφροαμερικανοί, Ισπανόφωνοι-, που έχουν πληγεί ιδιαίτερα από την πανδημία, ήταν αυτές που χτυπήθηκαν περισσότερο και από την ανεργία τον Απρίλιο, 16,7% και 18,9% αντίστοιχα. Επίσης η ανεργία είναι πιο αυξημένη μεταξύ των γυναικών (15,5%) σε σχέση με τους άνδρες (13%).
Έχουμε βαθιά κλονιστεί όλοι βλέποντας τη θνησιμότητα γύρω μας, γιατί όπως λέει και ο Γάλλος φιλόσοφος Ζαν Πωλ Σαρτρ:
«Η ζωή σταματά να έχει νόημα από τη στιγμή που χάνεις την ψευδαίσθηση ότι είσαι αιώνιος.»
Κι όμως παρόλα αυτά που συμβαίνουν δεν πρέπει να μας καταβάλει η απαισιοδοξία γιατί και αυτό θα περάσει. Όπως και τόσα άλλα. Και μετά από κάθε τρικυμία υπάρχει πάντα γαλήνη. Η ζωή ευτυχώς είναι κυκλική και απλά τώρα είμαστε στην κάτω μεριά αυτού του κύκλου. Η διόρθωση θα γίνει…
Όπως έχει πει και ο Βρετανός πρωθυπουργός Ουίνστον Τσώρτσιλ:
«Είμαι αισιόδοξος. Δε φαίνεται να έχει καμιά χρησιμότητα να είμαι οτιδήποτε άλλο.»
