«Μουσική και Μουσικοί στις μέρες του κορονοϊού». Γράφει η Στιχουργός Άννα Μπουκουβάλα
Με το παρακάτω κείμενο θέλω να εξάψω τον νου του καθενός, αναφερόμενη στην σημερινή κατάσταση που «βιώνουν» η μουσική και οι μουσικοί στις μέρες του κορονοϊού. Πρωτόγνωρες οι στιγμές που περνάμε που θα μείνουν χαραγμένες μέσα μας, καταδεικνύοντας το πόσο «εύθραυστοι» είμαστε σε αυτή τη ζωή. Προσπαθούμε να προσαρμοστούμε σε μία καθημερινότητα με περιορισμούς και κανόνες που δεν ήμασταν συνηθισμένοι. Πως όμως έχει μάθει ο άνθρωπος να ξορκίζει τα προβλήματα του ανά τους αιώνες; Μέσα από τη μουσική, το καλύτερο φάρμακο στην θλίψη και την μοναξιά πολύ πριν την εποχή του κορονοϊού. Απο την αρχή σχεδόν της πανδημίας, οι φίλοι μας Ιταλοί βγήκαν στα μπαλκόνια τους τραγουδώντας και παίζοντας μουσική «αγγίζοντας» τις ψυχές ο ένας του άλλου τηρώντας το απαραίτητο social distancing αλλά ταυτόχρονα κρατώντας ζωντανό και έντονο το συναίσθημα της κοινωνικής συμμετοχής. Όλοι οι λαοί της Ευρώπης ακολούθησαν, σε μπαλκόνια, ταράτσες ή μέσω διαδικτύου, επιβεβαιώνοντας ότι ο άνθρωπος καταφεύγει στην μουσική για να έρθει πιο κοντά με τον άλλον και να εκφράσει τα συναισθήματα του. Πόσο όμως νοιαζόμαστε πραγματικά για τους πιστούς υπηρέτες της μουσικής? Διάβασα την επιστολή των Μουσικών Βορείου Ελλάδος προς τον Πρωθυπουργό και τους αρμόδιους Υπουργούς οι οποίοι ζητούν να συμπεριληφθούν στο επίδομα που δίνει η κυβέρνηση για όσους πλήττονται από την κρίση του κορονοϊού. Ο χώρος της μουσικής (και του θεάματος) σε ό,τι αφορά τις ζωντανές εμφανίσεις έχει πληγεί σοβαρά λόγω των μέτρων και πάραυτα πολλοί εργαζόμενοι του κλάδου έχουν εξαιρεθεί από τα μέτρα στήριξης. Ένα επάγγελμα έτσι κι αλλιώς εποχιακό, που υπέστη σοβαρό πλήγμα με ματαιώσεις συναυλιών και παραστάσεων από τα τέλη Φεβρουαρίου και ακυρώσεις εκδηλώσεων τον Μάρτιο και τον Απρίλιο. Μουσικοί λοιπόν, που έπαιζαν σε δύο ή και τρεις διαφορετικές παραστάσεις την εβδομάδα, με μηδενικό εισόδημα τους τελευταίους δύο μήνες, δεν συμπεριλαμβάνονται στο βοηθητικό μέτρο.Προσωπικά, αδυνατώ να σκεφτώ πως θα καταφέρουν να ζήσουν τις οικογένειές τους έχοντας τα έξοδα να «τρέχουν», εγκλωβισμένοι σε μια διαφορετική πραγματικότητα. Υπηρέτες της μουσικής που αγαλλιάζει τις ψυχές μας, χωρίς τα προς το ζην και άγνωστο επαγγελματικό μέλλον λόγω της απρόβλεπτης εξέλιξης της κατάστασης. Η διεύρυνση των προϋποθέσεων για την παροχή της έκτακτης επιδότησης είναι αναγκαία και επιβεβλημένη και ο οικονομικός αντίκτυπος της κατάστασης θα είναι τεράστιος σε πολλούς εργασιακούς κλάδους. Σας προτρέπω λοιπόν, να στηρίξουμε όλοι μας, ο καθένας από το δικό του μετερίζι, τους πιστούς υπηρέτες της μουσικής. Με αυτόν τον τρόπο θα δείξουμε τον σεβασμό μας στους ανθρώπους που παίζοντας νότες σε ένα μουσικό όργανο, μας κάνουν να ερχόμαστε πιο κοντά, να συγκινηθούμε και να σμιλευτούμε ψυχικά είτε σε ατομικό ή σε συλλογικό επίπεδο. Πρέπει να ενωθούμε και να κρατηθούμε σφιχτά, δεν πρέπει να αδιαφορούμε στο πρόβλημα,είμαστε όπως οι κρίκοι μιας αλυσίδας.Αν σπάσει ένας κρίκος ,θα διαλυθεί όλη η αλυσίδα,πρέπει να ενωθούμε και να κρατηθούμε σφιχτά, από το σχοινί ,που λέγεται ελπίδα.
