“Μιαν αστάθεια σταθερή με σύμμαχο τον χρόνο”
Γράφει η Επιστημονική Συνεργάτιδά μας, Δημοσιογράφος και Μουσικός Σταυρούλα Καμνή.
Σταυρούλα Καμνή
Σταθερές δεν υπάρχουν στη ζωή. Το δεδομένο μετατρέπεται αιφνίδια σε ζητούμενο, η – όποια- ισορροπία απρόσμενα διαταράσσεται, το δήθεν κεκτημένο χάνει εν μία νυκτί την αξία του. Κι όμως, παρόλο που το ασταθές κι ευκόλως αναστρέψιμο της κάθε στιγμής είναι πανταχού παρόν, αυτό γίνεται συνειδητά αντιληπτό μόνο – η σχεδόν μόνο- σε περιόδους κρίσης (ατομικής, κοινωνικής και ούτω καθεξής). Τότε, συνειδητοποιείς πως δεν περνάνε όλα από το χέρι σου κι αναρωτιέσαι τι έκανες όσο έμοιαζαν να περνούν.
Οι ρυθμοί της καθημερινότητας, η δουλειά, οι υποχρεώσεις, τα θέλω, τα πρέπει, οι θυμοί, οι παλμοί συχνά δεν αφήνουν τα απαραίτητα χωροχρονικά περιθώρια ούτε καν για εισπνοή και εκπνοή. Κι όμως. Όσο ρομαντικό κι αν ακούγεται είναι ζωτικής σημασίας. Μια εισπνοή και μια εκπνοή είμαστε. Δεν γνωρίζουμε μετά από ποια εκπνοή δεν θα ακολουθήσει εισπνοή. Ξεχνάμε ίσως το εφήμερο της ύπαρξης μας. Μαλώνουμε, αναλωνόμαστε, ζηλεύουμε, καταδεικνύουμε, επιβάλλουμε, ελέγχουμε, πληγώνουμε. Τους άλλους. Εμάς. Πάντα κάτι μοιάζει να λείπει.
Έτσι είναι η ανθρώπινη φύση, λένε. Κι όταν ο κίνδυνος πλησιάσει την εξώπορτα, όλα αλλάζουν μονομιάς. Προς ποια κατεύθυνση θα το υποδείξει ο χρόνος. Μα κι ο ίδιος ο χρόνος άλλαξε, τόσο που δεν τον λαμβάνουμε υπόψιν μας με τον ίδιο τρόπο όπως πριν από λίγο καιρό. Περάσαμε από το «δεν έχω χρόνο», στο «δεν ξέρω τι να κάνω τον χρόνο μου». Νιώθουμε, ίσως, ότι είμαστε σε μία παύση διαρκείας.
Ο χρόνος, όμως, είναι αμείλικτος και συνεχίζει ασταμάτητα την πορεία του. Επιμένει να μετράει ρυθμικά τα δευτερόλεπτα, τα λεπτά, τις ώρες, τις μέρες, τους μήνες, τη ζωή μας. Δεν έχει νόημα να τρέχουμε για να τον προλάβουμε, ή να αργούμε για να μην τον φτάσουμε. Ο χρόνος είναι εκεί και θα είναι εκεί. Πριν από μας, μετά από μας. Ποτέ δεν βιάζεται, ποτέ δεν καθυστερεί. Δεν περιμένει. Παραμένει. Σταθερός. Συνεχής. Αδιάκοπος.
Ας δώσουμε, λοιπόν, αξία στο κάθε κλάσμα του δευτερολέπτου. Όχι για το κλισέ «ζήσε τη στιγμή», μα ως ένα δείγμα σεβασμού στον «χρόνο» που δίνει, με τον επίμονο ρυθμικό του χτύπο, μια σταθερότητα στην αστάθειά μας, στους ανυποψίαστους βηματισμούς μας προς το αύριο και μας υπενθυμίζει υπόκωφα πως η ζωή συνεχίζεται.
