Πως θυμάστε τα παιδικά σας χρόνια και ποιο το έναυσμα και η σπίθα που σας έκανε να ασχοληθείτε με τη μουσική;
Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που από το πρωί μέχρι το βράδυ έπαιζε μουσική. Η μητέρα μου τραγουδούσε ακόμη κι όταν έκανε τις δουλειές του σπιτιού! Την θυμάμαι πολύ έντονα αυτή την εικόνα. Συνεπώς, το να ασχοληθώ με το τραγούδι ήρθε ως κάτι φυσικό, χωρίς να το πολυσκεφτώ. Τότε βέβαια, ήμουν πολύ μικρή ώστε να καταλάβω το πόσο σημαντικό ρόλο θα έπαιζε στη ζωή μου αργότερα όλο αυτό.
Ήταν εύκολη και γρήγορη η επαγγελματική καταξίωση, λόγω του μεγάλου ονόματος
που κουβαλάτε στις πλάτες σας από γενιά σε γενιά;
Ήταν εύκολο να γίνω γνωστή, γιατί ήδη τα μεγαλύτερα μέλη της οικογένειας είχαν χτίσει έναν μύθο γύρω από το όνομά μας. Όμως, οι γενιές που προηγούνταν έβγαλαν πολύ σπουδαίους μουσικούς και τραγουδιστές, άρα ήταν πολύ δύσκολο για ένα νέο μέλος να ξεχωρίσει και να πάρει τον δικό του δρόμο. Αυτό προσωπικά, το κατάφερα μετά από πολύ κόπο και αγώνα, χωρίς ποτέ να ξεχνώ τη σημασία της οικογενειακής μας παράδοσης.
Πόσο εύκολο είναι σήμερα για έναν καλλιτέχνη να κάνει τα πρώτα του βήματα και να καταξιωθεί,αφού έχει αλλάξει ριζικά το τοπίο στην ελληνική δισκογραφία, αλλά και στην νύχτα;
Μέσα από τα και το προσφέρεται η ευκαιρία σε όποιον επιθυμεί να ασχοληθεί με τη μουσική, να το κάνει – κάτι που δεν υπήρχε ως πιθανότητα στο παρελθόν. Ωστόσο, ο δρόμος για την καταξίωση πιστεύω πως είναι πιο δύσκολος τώρα. Και αυτό γιατί, ενώ βρέθηκε ο τρόπος να έχουν όλοι πρόσβαση σε αυτό το «όνειρο», δεν είναι εφικτό στο τέλος να γίνει πραγματικότητα για όλους.
Σκεφτήκατε ποτέ να υπηρετήσετε κάτι διαφορετικό ως είδος τραγουδιού πλην του νησιώτικου
& γιατί οι νέοι μας είναι λίγοι που θα τους προσελκύσει η «παράδοση»;
Παρά το ότι στο Εθνικό Ωδείο έκανα ελαφρό και λαϊκό τραγούδι, ποτέ δεν σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να ασχοληθώ συστηματικά
με άλλο είδος τραγουδιού, πέρα από το παραδοσιακό.
Ως προς τους νέους, δεν νομίζω πως ισχύει πια ότι δεν τους ελκύει η παράδοση. Σίγουρα ένα μεγάλο μέρος του κόσμου επιλέγει πιο σύγχρονα και ίσως πιο «φανταχτερά» ήδη μουσικής, όμως τα τελευταία χρόνια παρατηρώ πως όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι επιλέγουν να διδαχθούν παραδοσιακό τραγούδι και χορούς από όλη την Ελλάδα.
Η κρίση μας σπρώχνει αναπόφευκτα, πίσω στις ρίζες μας.
Πέστε μας λίγα λόγια για την πορεία σας, τις συνεργασίες σας και ποια θα ξεχωρίζατε
στο διάβα της πολυετούς καριέρας σας;
Είναι τόσες πολλές οι όμορφες αναμνήσεις μέσα σε 30 χρόνια πορείας! Ίσως κάποια στιγμή να έχω τη δυνατότητα να τις απαριθμήσω όλες. Σαν σταθμούς όμως, ξεχωρίζω τη συνεργασία μου με τον θείο μου, Γιώργο Κονιτόπουλο και τον Αριστείδη Μόσχο, που ήταν οι μέντορές μου όταν ξεκινούσα σε αυτό το χώρο. Στη συνέχεια, ήρθε η συνεργασία με τον Γιάννη Δουλάμη, τον παραγωγό μου, με τον οποίο συνεργαστήκαμε επί 15 χρόνια, δοκιμάζοντας τις δυνατότητές μου, όχι μόνο στο αμιγώς παραδοσιακό τραγούδι, αλλά και σε πιο σύγχρονα είδη μουσικής. Μέσα σε αυτά τα 15 χρόνια, συνεργάστηκα με μερικούς από τους πιο σπουδαίους Έλληνες συνθέτες και στιχουργούς, βλ. Χρήστο Νικολόπουλο, Μάνο Ελευθερίου κ.α., καθώς και με σπουδαίους τραγουδιστές όπως ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, ο Γιάννης Καλατζής, ο Πασχάλης Τερζής κ.α. Τίποτα από όλα αυτά ωστόσο, δεν θα είχε συμβεί αν ο Γιάννης Πάριος, δεν με είχε ξεχωρίσει από τα χρόνια που ηχογραφούσαμε τα «Νησιώτικα» και δεν με είχε στηρίξει τόσο, δίνοντάς μου τραγούδια και επιλέγοντας να συνεργαστεί μαζί μου στις εμφανίσεις του τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό.Οι στίχοι του Γιάννη ταίριαξαν γάντι στις μουσικές του αδελφού μου, Βασίλη Κλουβάτου, του εξαιρετικού αυτού συνθέτη και σολίστα και πιο πιστού μου συνεργάτη στη διάρκεια όλης αυτής της πορείας. Νίωθω πραγματικά, ευγνωμοσύνη γι’αυτές τις συνεργασίες κι ευχαριστώ προσωπικά όλους αυτούς τους σπουδαίους ανθρώπους για την εμπιστοσύνη που μου έδειξαν.
Ποια η γνώμη σας για την ελληνική πραγματικότητα στην χώρα μας και μία ευχή…
Εύχομαι να ξεπεράσουμε όλοι μαζί την κρίση και ενωμένοι πια, να αγαπήσουμε περισσότερο τη χώρα μας.
