Φιλοξενούμε στο Art & Art Magazine, την αγαπημένη σε όλους τραγουδίστρια Πέγκυ Ζήνα.
N.A. Πέγκυ μου, σε ευχαριστώ θερμά για την παραχώρηση αυτής της συνέντευξης στο 3ο μας τεύχος.
Π. Ζ Νίκο μου κι εγώ σε ευχαριστώ για τη φιλοξενία και σου εύχομαι ολόψυχα κάθε επιτυχία στο Art & Art Magazine.
1.Πώς θυμάσαι τα παιδικά σου χρόνια και ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με τη μουσική;
Η πρώτη μου επαφή με τη μουσική ήταν από την κοιλιά της μάνας μου. Γιατί, η μαμά μου ήταν τραγουδίστρια και τραγουδούσε μέχρι να γεννήσει. Οπότε, είχα ερεθίσματα και πάρα πολλούς ήχους μουσικής. Στα 5 μου λοιπόν χρόνια ζήτησα έναν καθηγητή πιάνου για να κάνω τα πρώτα μου βήματα.
Πώς θυμάσαι τα πρώτα σου καλλιτεχνικά βήματα στη δισκογραφία, αλλά και στην πίστα;
Τα πρώτα βήματα έγιναν στο θέατρο και όχι στην πίστα για 3 χρόνια ήμουν σε μουσικοθεατρικές παραστάσεις με τη Νατάσσα Γερασιμίδου που τραγουδούσε εξαιρετικά για όσους δεν το ξέρουν. Στην δεύτερη με τον Ντίνο Ηλιόπουλο και τρίτη και σημαντικότερη με τον Βαγγέλη Σειληνό και Γιώργο Θεοδοσιάδη το μαέστρο μία παράσταση με τραγουδιστές του νέου κύματος, Γιάννη Πετρόπουλο, Άντζελα Ζήλεια κ.ά και εκεί ο Βαγγέλης Σειληνός με τον Γιώργο Θεοδοσιάδη αποφάσισαν ότι πρέπει να ακολουθήσω το τραγούδι και όχι το θέατρο. Από τα 15 μου δε, που με είχε ακούσει ο Τέρης Σιγανός θέλησε να μου κάνει δίσκο οπότε στα 19 μου έβγαλα τον 1ο μου δίσκο.
Πέγκυ, ποια ήταν τα συναισθήματά σου στον 1ο σου χρυσό δίσκο και πόσο δύσκολη ήταν η επιτυχία και η καταξίωση;
Είμαι από τους ανθρώπους που ανέβηκαν αργά αργά και σταθερά και αυτό το θεωρώ μεγάλη ευλογία. Ξεκίνησα δηλ.να τραγουδάω, το 1995 και η επιτυχία για μένα του 1ου χρυσού αλλά και πλατινένιου δίσκου ήταν το «ΜΑΖΙ ΣΟΥ» το 2003. Ήταν ο 5ος μου δίσκος και θυμάμαι στα ΑΣΤΕΡΙΑ ΓΛΥΦΑΔΑΣ έχοντας μέσα 3000 ανθρώπους, όπου η επιτυχία μου στα Live ήρθε πριν την δισκογραφική μου επιτυχία, το πρώτο τραγούδι που αισθάνθηκα ότι είναι πολύ σημαντικό και που τραγούδησε κι ο κόσμος στην απονομή κατεβάζοντας το μικρόφωνό μου και τραγουδώντας όλο το μαγαζί , ήταν «ΕΧΕΙ ΣΥΝΝΕΦΑ ΑΠΟΨΕ». φυσικά δεν μπόρεσα να συνεχίσω γιατί με έπιασαν τα κλάματα. Αυτή τη σκηνή, παρόλο που έχω γνωρίσει πολλούς χρυσούς και πλατινένιους δίσκους δεν θα την ξεχάσω ποτέ!
Ποιες συνεργασίες έχεις να θυμάσαι που σε στιγμάτισαν θετικά, αλλά και αρνητικά; Και πόσο κόκκινο μπορεί να ήταν το καλλιτεχνικό «κόκκινο φιλί» με τον μεγαλύτερο Έλληνα ερωτικό ερμηνευτή;
Ανήκω στους τυχερούς ανθρώπους Δεν έχω να θυμηθώ κάποια συνεργασία που μου έκαναν κακό εκτός από μία που μου έκλεινα τα μικρόφωνα, 2 χρόνια πριν έρθει η μεγάλη μου επιτυχία. Αυτό το παίρνω θετικά, γιατί επειδή μου συνέβη όταν εγώ έκανα επιτυχία, δεν το έκανα εγώ σε κανέναν που μου άνοιγαν το πρόγραμμα. Τους έβγαζα πάντα με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Με τους περισσότερους καλλιτέχνες δημιούργησα μόνο φιλίες. Η κορυφαία συνεργασία μου ήταν αυτή με τον Δημήτρη Μητροπάνο. 3 χρόνια σημαντικά και ένα ντουέτο το 2009 και ένιωσα ότι μου ανοίγεται ένας νέος κύκλος. Σαν να με πήραν όλοι χαμπάρι! Τώρα έχω να θυμάμαι μεγάλες στιγμές με μεγάλους συνθέτες και ερμηνευτές, όπως είπες κι εσύ, με τον μεγαλύτερο ερωτικό ερμηνευτή, όχι απλώς Έλληνα, ο μεγαλύτερος γενικά, γιατί ο Γιάννης έχει τραγουδήσει μέχρι Παβαρότι και πολύ απλά έτυχε να μείνει εντός των συνόρων μας. Ήταν σπουδαιότερος θεωρώ και από τον Χούλιο Ιγκλέσιας. Το σ’ αγαπώ με τον τρόπο που το είπε ο Πάριος δεν το έχει πει κανένας άλλος Έλληνας τραγουδιστής αλλά κι από τεχνικής άποψης βεβαίως. Η συνεργασία μου και συναυλίες μου με τον Αντώνη Βαρδή, Μίμη Πλέσσα, Γιάννη Σπανό, Μίκη Θεοδωράκη, είναι αυτές που με έχουν στιγματίσει θετικά, αλλά και με όλους τους εμπορικούς τραγουδιστές που έχω δουλέψει, είμαι τυχερή! Δισκογραφικά τα μεγαλύτερά μου ευχαριστώ τα χρωστώ στον Διευθυντή Μίλτο Καρατζά στις εταιρίες που πήγαινα, τον παραγωγό μου Ηλία Μπενέτο, στον άνθρωπο Τάκη Αργυρίου, που από τα 19 μου γράφει τη φωνή μου σε αυτό εδώ το στούντιο και στον συνθέτη Γιώργο Μουκίδη που μου βρήκε τον χαρακτήρα μου τραγουδιστικά. Τέλος, για το «κόκκινο φιλί» που με ρώτησες. Με πήρε ο Πάριος τηλέφωνο και μου είπε: «Ψαράκι, έχω ένα πολύ ωραίο τραγούδι. Θες να’ ρθείς να το πούμε;
Τι στόχους και τι όνειρα έχει η Πέγκυ Ζήνα σήμερα;
Είναι να λέω τραγούδια που μου αρέσουν και να ζω όμορφες καλλιτεχνικές στιγμές, παρόλο που η εποχή μας δεν υπόσχεται πάρα πολύ μεγάλους δημιουργούς, όχι γιατί δεν υπάρχουν αλλά γιατί είναι η κοινωνία μας έτσι –που δεν μπορούν να βρουν το έρεισμα πια να γράψουν. Η λαϊκή μουσική για μένα πρέπει να μιλάει για την αγάπη για το καρδιοχτύπι της συνάντησης και για την κοινωνική κατάσταση. Σήμερα λοιπόν έχει χαθεί η επικοινωνία. Για παράδειγμα, σήμερα ο καθένας έχει από ένα κινητό πηγαίνοντας για καφέ, οι συναντήσεις μέσω facebook, οι γνωριμίες, όλα αυτά στερούν από τον δημιουργό να περιγράψει συναισθήματα. Έχει χαθεί η ΑΛΗΘΕΙΑ! Και να μας ακούει ο γιος σου ο Στέφανος τώρα που πρέπει να είναι προσκολλημένος στην παλιά καλή μουσική Πώς λοιπόν να γραφτούν τραγούδια; Γι’ αυτό όσο έρχονται στα χέρια μας και στα αυτιά Νίκο μου καλά τραγούδια, να μαζεύουμε και να τα λέμε, χωρίς να είναι η μόνη μας έννοια αν θα μας παίξει το σημερινό ραδιόφωνο.
Η κόρη σου η Ηλέκτρα, αντιλαμβάνεται πόσο σπουδαία μαμά έχει και πόσο δύσκολη είναι η νύχτα για μία μητέρα;
Δεν το έχει αντιληφθεί ακόμα γιατί τη βολεύει, όταν βλέπει από τις φίλες της τους άλλους γονείς να δουλεύουν όλη την ημέρα, η Ηλέκτρα με έχει όλη την εβδομάδα και λείπω περισσότερο τα βράδια του Σαββατοκύριακου ή όταν έχω στούντιο, που εκεί έχει τη γιαγιά. Τώρα αν έχει αντιληφθεί αν έχει σπουδαία μαμά, θα ήθελα να το αντιληφθεί αλλά για αυτή η σπουδαία μαμά να μην είναι η καλή επαγγελματίας ή γνωστή τραγουδίστρια αλλά μία μαμά που είναι πάντα εκεί για να την αγκαλιάσει, να την επιβραβεύσει και να ξέρει πως θα την αγαπάει στις οποιεσδήποτε συνθήκες.
Πόσο βοηθούν στην εποχή μας τα τάλεν σόου και τι προοπτική έχουν οι νέοι αφού βλέπουμε πως εξαφανίζονται οι περισσότεροι στο πέρασμα του χρόνου;
Μου αρέσει Νίκο μου, που έδωσες την απάντηση στην ερώτησή σου και θα σου πω γιατί δεν θα ξαναβρεθώ ΠΟΤΕ στη ζωή μου σε κριτική επιτροπή σε τάλεν σόου. Γιατί δεν τους προσφέρουν τίποτα, πέραν από κάποια ψυχολογικά προβλήματα, από το ανεβοκατέβασμα το απότομο. Ξαφνικά πέφτει μία ομάδα από πάνω σου σε βλέπει όλη η Ελλάδα για 3 μήνες, αν είσαι τυχερός και είσαι και τους 3 μήνες, έχεις στυλίστες, μακιγιέρ, κομμωτές, δασκάλους φωνητικής, να βλέπεις τα πρότυπά σου – καλλιτέχνες να σε κρίνουν, να νιώθεις δέος και μετά λοιπόν την τελευταία μέρα του τελικού 99,9 % σκάει σαν σαπουνόφουσκα! Γιατί, ήδη στα κανάλια προετοιμάζονται για το επόμενο τάλεν σόου. Και το παιδί αναριωτιέται: «Γιατί μετά τον τελικό δεν συμβαίνει τίποτα στη ζωή μου; Γιατί δεν βρίσκω δουλειά»; Και έτσι μένει με τα ψυχολογικά του. Στην καλύτερη δε των περιπτώσεων να τα πάρουν για 2-3 παραστάσεις οι μέντορές τους π.χ ο Μαραντίνης, ο Θεοφάνους…μπορεί να συμβεί, αλλά δεν γίνεται κάτι. Ή οι εταιρίες που μπορεί να τους κλείσει δουλειά τους παίρνει τα μισά λεφτά και παραπάνω από αυτά τα λιγοστά που τους έχει κλείσει. Κανένα κέδρος. Επειδή είμαι μάνα λοιπόν, χρωστάω στον αυτό μου να λέω αλήθειες. Δεν θα ξαναβρισκόμουν ποτέ σε τέτοια. Είναι πολύ φασαρία για το τίποτα. Εκτός αν θες με κάποιο τρόπο να γίνεις γνωστός δεν σε νοιάζει που όλο αυτό θα εξαφανιστεί και θες να ζήσεις τη γρήγορη δημοσιότητα του ενός λεπτού.
Πόσο απαγορευτική έχει γίνει η νύχτα σε αυτά τα δύσκολα χρόνια της κρίσης.
Αρκετά αλλά όταν υπάρχουν όμορφα προγράμματα και όμορφες συνεργασίες, πιστεύω ότι ο Έλληνας θα βρει τον τρόπο να πάει να δει τον αγαπημένο του τραγουδιστή. Δεν είναι πολύ προσιτές οι τιμές αλλά συμβαίνει γιατί δουλεύουν μία ή δύο ημέρες την εβδομάδα και γιατί δουλεύουν και τρέφονται πολλές οικογένειες, που πρέπει να ζήσουν.
Πόσο ελκυστικό και ιδανικό μπορεί να είναι για έναν καταξιωμένο καλλιτέχνη η κυκλοφορία ενός Cd, μιας και έχει καταρρεύσει αυτό που λέμε ελληνική δισκογραφία και που δεν ζούμε πια τις όμορφες στιγμές ενός δισκοπωλείο;
Είναι πολύ δύσκολο, γιατί πια όλα γίνονται μέσω διαδικτύου και τελικά έχει φύγει αυτή η μαγεία του να βγάλω νέο δίσκο. Όλα εξαρτώνται από τα «κατεβάσματα» του youtube (προσφάτως έμαθα κι εγώ για τα…Views). Έχει χαθεί η μαγεία του να ανοίξω το καινούριο Cd ενός καλλιτέχνη να το χαρώ και εύχομαι κάποια στιγμή αυτό να επιστρέψει. Καλό θα είναι, τα νέα παιδιά να βλέπουν τη μουσική και το τραγούδι πια σαν χόμπι και όχι να περιμένουν να ζήσουν από αυτό.
Πέγκυ μου, σε αυτή τη μακρά καλλιτεχνική σου πορεία, έχει βρεθεί να επικαλεσθείς το Θεό και ποια η σχέση σου;
Η σχέση μου με το Θεό, τον Υιό Του και την Παναγία είναι πολύ βαθιά και τους επικαλούμαι πάρα πολύ συχνά, αντλώ δύναμη από εκεί χωρίς να είμαι θρησκόληπτη ζω το Πάσχα με μεγάλη μεγάλη κατάνυξη και στόχος μου κάθε Πάσχα είναι να συγχωρώ όλους τους ανθρώπους που με έχουν πληγώσει, για να γίνεται Ανάσταση και Φως στην ψυχή του καθενός.
Ποιά η γνώμη σου για τη σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα, με αυτόν τον οικονομικό και ψυχολογικό πόλεμο που βιώνουμε και πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί;
Η χώρα πραγματικά βιώνει μία πολύ δύσκολη κατάσταση. Πιστεύω ότι έχει ξεκινήσει μία εικοσαετία πριν που σιγά σιγά έχει χαλάσει το καράβι και τώρα όποιος καπετάνιος κι αν έρθει θα είναι δύσκολο να οδηγήσει ένα καράβι που μπάζει νερά. Η μόνη μας ελπίδα σε αυτό είναι να αντιμετωπίσουμε τον πόλεμο, μέσα από τα μάτια ενός παιδιού. Να καταλάβουμε ακόμα ότι και με πράγματα που δεν χρειάζονται χρήματα μπορεί να έρθει η χαρά. Είτε με ένα ακριβό παιγνίδι, είτε με ένα απλό μπαλόνι. Γιατί, για πολλά χρόνια όλοι μας συνδέσαμε λίγο τη χαρά και την καλή ζωή με τα χρήματα. Υπάρχουν κι ωραιότεροι τρόποι. Υπάρχουν και στοιχεία της φύσης που μπορούν να σε κάνουν χαρούμενο. Δηλαδή, μια ωραία βόλτα στη θάλασσα, ή μία ωραία βόλτα στο χιόνι, ή να βγεις να κοιτάξεις τον ήλιο να αναπνεύσεις και να πεις «σε ευχαριστώ Θεέ μου που έχω την υγεία μου και σήμερα». Το λέω γιατί έχω ψαχτεί πάρα πολύ σε αυτό το θέμα. Θέλω να πιστέψουν όλοι οι άνθρωποι ότι, αν υπάρχει αγάπη τότε οι άνθρωποι που αγαπιούνται μπορούν να επιβιώσουν σε οποιεσδήποτε συνθήκες.
Αφού σε ευχαριστήσω Πέγκυ μου, για αυτήν την εκ βαθέων συνέντευξη στο Art & Art Magazine, μία ευχή που θα ήθελες να δώσεις;
Θα ήθελα να δώσω ευχή στον κόσμο να κάνει πράγματα μικρά, που να του δίνουν μεγάλη χαρά και να ευγνωμονεί κάθε μέρα το Θεό ακόμα και για τα άσχημα πράγματα που μας συμβαίνουν, γιατί όλα έχουν κάτι να μας διδάξουν. Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Να κοιτάμε λοιπόν τα παιδιά στα μάτια, γιατί αν χαμογελάσουν, μπορούμε να έχουμε ένα καλύτερο αύριο!